Devoted...

Είναι αυτή η στιγμή…
Στη ζωή κάθε άντρα…
Που καταλαβαίνεις ότι μεγάλωσες…
Πως είσαι μόνος πια…
Καμία βοήθεια πλέον…
Απλώς εσύ… για άλλους…

Το ήξερες πάντως…
Ζεις έτσι για πολλά χρόνια…

Απλώς δεν το είχες συνειδητοποιήσει…

Αυτή η στιγμή ήρθε και για μένα…
Όταν τον είδα να κάθεται με το βλέμμα βουρκωμένο..
Ανήμπορο να αντιδράσει…

Πατέρα μην ανησυχείς…
Εγώ είμαι εδώ…

Μεγάλωσα πια…

Σκέψεις....

Γράψε κάτι... ακούω...
Γράψε κάτι... ξανακούω...
Τι όμως?
Κι αυτή η επιμονή, λες και αν δεν γράφω εγώ στη μπλογκόσφαιρα κάτι τρέχει στα γύφτικα...

Όλα είναι θέμα διάθεσης. Και εμένα αυτό τον καιρό, ούτε εγώ δεν με παίρνω στα σοβαρά...
Κρίση των 40’s παιδί μου... Μου τα λέγανε παλιά και δεν τα πίστευα....
Δεύτερη εφηβεία... Παλιμπαιδισμός...
Αφού σε λίγο θα αφήσω και μαλλί Emo…
Ούτως ή άλλως μικροδείχνω...Όλη η οικογένεια το χει αυτό.
Εδώ την μάνα μου, 73 χρονών γυναίκα την περάσανε για έγκυο...
Κι αυτή δεν ήξερε αν έπρεπε να χαρεί γιατί την νόμισαν μικρή ή χοντρή...

Τέλος πάντων, με πήρε η κατηφόρα που λένε...
Όλο χασκογελάω με κάποιες ελάχιστες στιγμές που πέφτω...
Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε κιόλας...
Δουλειά κι υποχρεώσεις άψογος... Αν και βαριέμαι αρκετά...Δεν μπορώ εγώ χωρίς προκλήσεις...
Και να σκεφτείς ότι αυτή η χρονιά θα δείξει αν θα την κάνω Μπαχάμες μόνιμα...
Ποτά, ξενύχτια, ροκ ντύσιμο (είπαμε μικροδείχνω...) κλπ σαν 18χρονο...
Είναι κι οι τρελοί που έχω γύρω μου... Ένα βήμα όλοι πριν το Δαφνί...
Μιλάμε για μεγάλη μούρλα... Βιώματα να δεις...

Είναι και κάτι άλλο... Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...