Γκρίζος ουρανός...

Το ράδιο τραγουδά...
κάτι γερασμένους στίχους...

Και η μέρα αρχίζει να φωτίζει...
Μέχρι το σκοτάδι να ξαναπέσει...

Και γω μένω εκεί.... να σιγοτραγουδώ...

”Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς

στα πιο μεγάλα θέλω κάνουν πίσω

δεν άντεξαν μαζί και χάθηκαν μακριά

κρύφτηκαν στις σπηλιές χαμένων παραδείσων

Ό,τι αξίζει πονάει, κι είναι δύσκολο

για να μην υποφέρεις φύγε μακριά μου, κρύψου από μένα

δεν ξέρω αν φεύγεις, τώρα, για το λίγο μου

ή αν αυτό που νιώθω ήταν πολύ

πολύ για σένα, πολύ για σένα

Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς

στα πιο μεγάλα θέλω κάνουν πίσω

δεν άντεξαν μαζί και χάθηκαν μακριά

κρύφτηκαν στις σπηλιές χαμένων παραδείσων

Ό,τι αξίζει πονάει, κι είναι δύσκολο...”

(Πυξ Λαξ, οι παλιές αγάπες πάνε στο παράδεισο....)

Ήταν ένας γάιδαρος....

Η συζήτηση έχει ανάψει και το κέφι επίσης.
Έχουν φτάσει ήδη στο τρίτο ποτό και τα χαμόγελα ήδη κυριαρχούσαν.

Ώσπου...

Ένα μεγάλο «κατρασμπαμ» διέκοψε την κουβέντα...
Η ομορφότερη κοπέλα ήταν σωριασμένη φαρδιά πλατιά χάμω...

Το τι ακολούθησε δε λέγεται...
Η έννοια κλαίω ή κατουρήθηκα από τα γέλια απέκτησε νέα διάσταση.
Εντελώς γαϊδούρια...
Χιλιάδες αγριεμένα βλέμματα τριγύρω
Μα αυτοί δεν μπορούσαν να σταματήσουν.

Μάταια προσπαθούσε να πείσει ο καημένος ο μεγάλος...
"Δεν είναι κακά παιδιά..."

"Τους ξέρω..."

Είχαν ήδη φάει τη ρετσινιά
Μα δεν μπορούσαν
Γιατί είχαν κέφι
Κέφι όσο λίγες φορές σε αυτή τη ζωή

Συγνώμη γλυκό κορίτσι
Αλήθεια δεν είμαστε κακά παιδιά...


(Κανένα άλλο ζώο δεν πειράχτηκε κατά την δημιουργία αυτού του ποστ... μόνο το ζώο που το έγραψε...)

Τριμμένο μαύρο...

Αφιερωμένο σε όλες τις ψυχές
που χορεύουν με τον εαυτό τους...

First cold...

Χειμωνιάζει... Μια πρώτη υποψία τσιμπημάτων στο λαιμό μου το υπενθυμίζει.
Πάντα έτσι το καταλαβαίνω, όταν αλλάζει ο καιρός. Κουσούρι από εκείνη την δήθεν «απλή» εγχείρηση αμυγδαλών που είχα την ατυχία να κάνω μεγάλος. Ένας μήνας ταλαιπωρίας που αν την είχα κάνει παιδί θα ήταν μια μέρα.
Τέλος πάντων...
Φταίνε και αυτά τα καταραμένα ξενύχτια... Ίσως και να μεγάλωσα. Να μη με παίρνει πια. Αλλά βλέπεις, είμαι σε αυτή την ηλικία των τρελών... Όλη η τρέλα μαζεμένη. Όλα τα βιώματα, όλα τα στοιχειά, βγαίνουν τώρα...
Δεύτερη εφηβεία σου λέει.
Περίοδος αλλαγών σου λέει...

Δε βαριέσαι...
Ας είναι...

Ούτως ή άλλως εγώ εκεί, το βιολί μου...
Δε πα να χιονίζει...
Με το πουκαμισάκι θα τη βγάλω πάλι...

Reflections...

Ένας πολύχρωμος καθρέφτης
Γεμάτος με τα χρώματα του εαυτού μου...

Είδα την άβυσσο στα μάτια μου...

Και χάρηκα
… όσο ποτέ άλλοτε...

A dream...

Ένα όνειρο που δε θα γίνει ποτέ πραγματικότητα...
Πεζό μεν, αλλά έτσι είναι...
Ξέρω ότι δεν πρόκειται ποτέ να βρω τα χρήματα να την πάρω, εκτός αν το γυρίσω σε προαγωγός, τραγουδιστής, ποδοσφαιριστής, πολιτικός κ.λ.π.

(Ας περιοριστώ στη μικρούλα μου...)

V... Reality

Οι ψυχολόγοι λένε ότι υπάρχουν τρία επίπεδα θεώρησης της πραγματικότητας

Το πρώτο επίπεδο αφορά το να αισθάνεσαι κατώτερος από αυτό που πραγματικά είσαι. Δεν με ενοχλούν αυτοί οι άνθρωποι, γιατί το μόνο που κάνουν είναι κακό στον εαυτό τους και σε κανέναν άλλο. Και μάλιστα αυτοί είναι και οι μοναδικοί που προσπαθούν να γίνουν καλύτεροι...
Το δεύτερο επίπεδο, είναι να γνωρίζεις ακριβώς που βρίσκεσαι και τι δυνατότητες έχεις. Είναι λίγο δύσκολο να είσαι τόσο πολύ ισορροπημένος, ειδικά σε μια τέτοια τρελή εποχή και μάλιστα σε όλους τους τομείς (εργασία, σχέσεις, κλπ ). Συνήθως επειδή ο ένας τομέας επηρεάζει τον άλλο π.χ. μια κακή σχέση μπορεί να επηρεάσει την αποδοτικότητα στην εργασία και το αντίθετο, είναι σπάνιο να βρεις τέτοιους ανθρώπους.

Η τρίτη κατηγορία είναι αυτή που μου τη δίνει...
Η υπερ-θεώρηση των δυνατοτήτων...
Το φαινόμενο αυτό έχει πάρει εντυπωσιακές διαστάσεις γύρω μου.
Τόσο που πήγα να κοιταχτώ σε οφθαλμίατρο μήπως έχουν πάθει κάτι τα μάτια μου...

Βλέπω γύρω μου ανθρώπους-παγώνια... ΄
Έτσι, φουσκωμένα... με μπόλικα μπόλικα φτερά...
Να κορδώνονται και να λικνίζονται, λες και κατάπιαν κανένα στέμμα....
Βλέπω γύρω μου ανθρώπους-Λουδοβίκους...
Έτσι, πριγκηπικά ντυμένους με όλες τις περούκες και τα φρουφρού...

Κοιτώντας όμως καλύτερα, μετά από λίγο, σαν κάτι να ξεθωριάζει....

Βλέπω λοιπόν τον άμυαλο Τ. που το μόνο που κατάφερε ήταν να πείσει τον μπαμπά του να του αγοράσει εκείνο το ωραίο κάμπριο...
Βλέπω την μέτρια Γ. που επειδή την κοίταξε ο κυρ Μήτσος όταν έβγαλε έξω λίγο δέρμα, νομίζει ότι μεταμορφώθηκε στην Playmate 2025…
Βλέπω τον κουτοπόνηρο Μ. που επειδή κατάφερε να πάρει ένα διαγωνισμό, μιζόνοντας τους πάντες, νομίζει ότι έγινε ο Bill Gates…
Βλέπω τον τάδε ή την τάδε που έπιασε δουλειά σε μπαρ και ξαφνικά απέκτησε ύφος καρδιοχειρουργού....

Δεν ξέρω τι τους ωθεί σε τέτοιες καταστάσεις και αν είναι πραγματικές.
Εκείνο που λέω είναι να προσέξουν. Γιατί η ζωή είναι ο μεγαλύτερος διάδρομος προσγείωσης.... Και χωράει πολλά μα πολλά χαλασμένα αεροπλάνα....

Προσωπικά, πιστεύω ότι βρίσκομαι στην δεύτερη με τάση προς την πρώτη...
Αν και οι περισσότεροι μου λένε ότι είμαι στην πρώτη....

One more step...

Another Weekend….

Let the wind blow once more….

Haunted Hunter

Πάρε από μένα το έλεος...
Δώσε μου πίσω τη φωτιά μου...
Άναψε με μέχρι να σβήσω...
Πέταξε μου τη ζωή
Ταξίδεψε με
Πέθανε με, λύτρωσε με

Μια...
Δυο...
Τρεις...
....
....
Χίλιες...

Και σταμάτα...

Μόνο ένα φιλί
...μόνο