Escape...

Τώρα που έπιασαν οι ζέστες για τα καλά....

Έχω αρχίσει και μετράω τις μέρες...


Απ’το να βλέπω αυτό.....

Να βλέπω αυτό...



Μήπως είναι πολύ νωρίς?

Moments

Χαρά, Πόθος, Έρωτας, Νεύρα
Φιλία, Αγάπη, Θλίψη, Θαυμασμός
Άγχος, Προσπάθεια, Απογοήτευση
Καφές, Βόλτα, Διασκέδαση, Μεθύσι
Φιλί, Χάδι, Φυγή, Γυρισμός
.............................................................................................
.............................................................................................
.............................................................................................

Κάποτε κλέβαμε χρόνο για να δημιουργούμε στιγμές...
Κάποτε ζούσαμε για να δημιουργούμε στιγμές...

Τώρα κλέβουμε στιγμές για να δημιουργούμε χρόνο..
Τώρα κρατιόμαστε από αυτές για να μπορούμε να ζούμε...

Η μπουκιά

Η ώρα περασμένες εννιά. Έβγαλε το κλειδί και έκλεισε την πόρτα πίσω του. Ο βαρύς ήχος της σηματοδοτούσε το τέλος άλλης μιας κουραστικής μέρας. Πεινούσε σαν λύκος. Είχε τηλεφωνήσει στην πιτσαρία από το κινητό του, είκοσι λεπτά πριν φτάσει, οπότε το φαγητό δεν θα αργούσε πάρα πολύ.
Από το στομάχι του δεν είχαν περάσει πολλά «υγιεινά» πράγματα απ’ το πρωί, τρεις γαλλικοί με γάλα, δύο φραπέδες, δύο πακέτα τσιγάρα και μια μικρή τυρόπιτα από εκείνη την αλυσίδα για την οποία είχε ακούσει κάτι στην τηλεόραση... Οπότε η καρμπονάρα της κοντινής πιτσαρίας του φαινόταν σαν να είχε βγει από εκπομπή του Μαμαλάκη...
Ντριν και το φαγητό έφτασε στα χέρια του... Άδειασε τα μακαρόνια σε ένα πιάτο. Δεν του άρεσε να τρώει από τα κουτιά, κάπου ήθελε να νιώθει άνθρωπος, έστω και σε αυτές τις μικρές λεπτομέρειες... Πήρε ένα ποτήρι και το γέμισε με μπύρα, προσέχοντας να μην κάνει πολύ αφρό. Τα έβαλε όλα σε ένα δίσκο και κάθισε στον καναπέ, μπροστά στην τηλεόραση...
Άρχισε να τυλίγει τα μακαρόνια στο πιρούνι του. Μα προτού βάλει την μπουκιά στο στόμα, έκανε το λάθος να πατήσει το κουμπί του τηλεκοντρόλ...

Κανάλι πρώτο... Εκπομπή Lifestyle… Η κυρία «τάδε» έδειχνε την πανάκριβη και «επώνυμη» γκαρνταρόμπα της... «Φοράω και πιο φθηνά ρούχα... Δηλαδή η πιο φθηνή σας μπλούζα πόσο κάνει?... Φοράω και των 300 ευρώ....» Συνέχισε να κρατάει την μπουκιά με τα τυλιγμένα μακαρόνια, ανίκανος να την φέρει στο στόμα του...
«Τι απο-τέτοιο να έχει αυτή η γυναίκα...» σκέφτηκε, προσπαθώντας να φανταστεί την έκφραση του προσώπου της, όταν σε πέντε χρόνια μάθει ότι ο άντρας της φεύγει εκδρομή με την εικοσιτριάχρονη γραμματέα του....

Κανάλι δεύτερο... Πολιτική εκπομπή... Συζήτηση για δημιουργία «επιτροπής» που θα επιλύσει κάποια θέματα... Ομιλητές οι γνωστοί από τους οποίους έκλεβε ιδέες για γραβάτες... Έριξε μια κλεφτή ματιά εκεί που είχε πετάξει την δικιά του και συνέχισε να κρατάει το πιρούνι με την καλοτυλιγμένη μπουκιά... Κάτω κάτω εμφανίζονταν λεζάντες με τις ειδήσεις της ημέρας... «Θανατηφόρο ατύχημα στην παραλιακή...»... «Λουτρό αίματος στην λωρίδα της Γάζας....»... «Επίθεση της αντιπολίτευσης στον Υπουργό για την συγκάλυψη του επιχειρηματία...» ... «Πολλαπλές παραβιάσεις του εναέριου χώρου από τουρκικά μαχητικά....»

Κανάλι τρίτο... Πολεμική περιπέτεια... Στα πρώτα πέντε λεπτά που έβλεπε, είχε μετρήσει ήδη 157 νεκρούς, 37 οχήματα κατεστραμμένα, 15 φλογισμένα κτίρια και τουλάχιστον 1.567.000 σφαίρες να σκίζουν τον αέρα.... Κι όλα αυτά από έναν και μόνο άνθρωπο... «Τι σου είναι αυτές οι αμερικάνικες ειδικές δυνάμεις»... σκέφτηκε και συνέχισε να κρατάει την μπουκιά...

Κανάλι τέταρτο.... Διαφημίσεις.... Συνέχισε να κρατάει τα όχι και τόσο αχνιστά μακαρόνια πια και απόλαυσε για λίγο τις εκπληκτικές προσφορές σε κινητά, πακέτα σύνδεσης και σούπερ κτηνο-τζιπ. Μα πιο πολύ απ’όλα του άρεσαν οι διαφημίσεις των τραπεζών.... Συγκινήθηκε... «Ευτυχώς που κάποιος μας νοιάζεται» σκέφτηκε...

Κανάλι πέμπτο... Λαικό γλέντι της ζωής σας.... Τραγούδια, χαρές, πιπίνια στα τραπέζια... Λες και είναι Πάσχα.... Ενδιάμεσα συζητήσεις του στυλ «η δουλειά μου... σκέφτομαι φέτος να ξεκουραστώ...». Δουλειά? Ποια δουλειά? Το γλέντι? Και να ξεκουραστεί... Απο τί? Απ΄το γλέντι? «Κάτι λάθος έκανα στη ζωή μου...» σκέφτηκε και συνέχισε να κρατάει το πιρούνι...

Κανάλι έκτο.... Ταινία του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου με θέμα... τι άλλο... το sex. Απιστία, πουτανιά, αλαξοκωλιές και όποιον πάρει ο χάρος. Από τα πολλά, είχε χάσει την μπάλα, δεν ήξερε ποιος πήδαγε ποιόν....
Μπιπ Μπιπ...
ένας ήχος μηνύματος διέκοψε το ατελείωτο όργιο που παρακολουθούσε ....

«Που είσαι μωρό? Δεν μου μίλησες καθόλου σήμερα», έγραφε...
«Αει στο διάολο, παλιοπουτάνα...»
«Όσο τις φτύνεις, τόσο έρχονται....» σκέφτηκε φωναχτά....

Εκείνη την στιγμή, έριξε μια ματιά, γύρω γύρω στο διαμέρισμα του. Του φάνηκε καθαρό και τακτοποιημένο. Καμία σχέση με το κωλοχανίο που ήταν, πριν φύγει εκείνη...

Πάτησε το κουμπί και έκλεισε την τηλεόραση. Αποφάσισε επιτέλους να φάει αυτή την μπουκιά. Μα μόλις την έφερε στο στόμα του, ένιωσε μια έντονη ενόχληση στο στομάχι...
Άδειασε τα μακαρόνια στο πιάτο, το πήρε και τα πέταξε όλα στην μικρή σακουλίτσα στην κουζίνα.

Επάνω στο ψυγείο διέκρινε μια μισή σοκολάτα από χθες.
Δάγκωσε ένα κομμάτι μπας και γλυκάνει την αηδία που ένιωθε μέσα του....

Ghost Rider

Άλλος ένας ήρωας από αυτούς που με συντρόφευαν μικρό, έκανε την εμφάνιση του στην μεγάλη οθόνη.

Εκπληκτικά εφέ αλλά....

Ο ήρωας των παιδικών μου χρόνων ήταν πιο απόκοσμος και μόνος...
Έτσι όπως θα έπρεπε να είναι ένας καταραμένος...

Καμία σχέση με τον κοινωνικό και χαβαλεδιάρη Νίκολα Κέιτζ...

Κρίμα...

Το σπίτι στην άκρη του πουθενά...

Έσβησε την μηχανή αφήνοντας τα φώτα ανοιχτά. Ήταν ο μόνος τρόπος να φωτιστεί το μέρος , αφού η ΔΕΗ το είχε ξεχάσει από καιρό.

Άναψε ένα τσιγάρο και γύρισε το βλέμμα του προς το παλιό αρχοντικό.

Κανείς δεν μπορούσε να μαντέψει την ιστορία του. Έστεκε εκεί πάνω στην άκρη του γκρεμού, σαν σκιά από το παρελθόν. Ο μόνος σύνδεσμος με τον έξω κόσμο ήταν ένας μικρός χωμάτινος δρόμος. Οι άκρες του είχαν παραδοθεί στην άγρια φύση που φρόντιζε να υπενθυμίζει ότι με την δύναμη της μπορεί να καταπίνει σιγά σιγά οτιδήποτε είχε εγκαταλειφθεί.

Κι όμως, ακόμα και τώρα έδειχνε μεγαλειώδες. Ειδικά το βράδυ που δεν μπορούσες να διακρίνεις το πέρασμα του χρόνου επάνω του. Σημάδι ότι είχε χτιστεί κάποτε με μεράκι και αγάπη. Γλάστρες γύρω γύρω στα παράθυρα, γεμάτες με αγριόχορτα τώρα πια, φιλοξενούσαν κάποτε τα λουλούδια μιας περασμένης αγάπης. Τα μικρά άσπρα πετραδάκια που με πολλή φαντασία δείχνουν ότι σχημάτιζαν κάποτε μικρούς κύκλους, φανέρωναν ότι κάποτε υπήρχε ένας μεγάλος κήπος με λογιών λογιών δέντρα και φυτά. Τα παραθυρόφυλλα, μαυρισμένα πια από την βροχή και την σκόνη, ήταν καρφωμένα λες και πλήρωναν κι αυτά κάποιες αμαρτίες.
Η σήτα μπροστά από την εξώπορτα, γεμάτη τρύπες, έδειχνε ευαίσθητη σαν ιστός αράχνης. Πήγε να την ανοίξει μα έκανε πίσω. Δεν υπήρχε λόγος να δει μέσα. Ήξερε ότι η αγάπη δεν κατοικούσε πια εδώ. Μέσα βρίσκονταν μόνο, μερικά σκεπασμένα έπιπλα και μουχλιασμένες ταπετσαρίες.

Τότε γιατί ήρθε μέχρι εκεί?
Ίσως ήθελε να του ρίξει μια τελευταία ματιά πριν ο καινούργιος ιδιοκτήτης το μετατρέψει σε κέντρο διασκέδασης μοναχικών αντρών...
Ίσως ήθελε να θυμηθεί για ακόμα μια φορά πως μια μεγάλη αγάπη τελειώνει...

«Έλα πάμε...αργήσαμε» άκουσε μια γνώριμη γυναικεία φωνή και αισθάνθηκε ένα ελαφρύ άγγιγμα στον ώμο...
Ένα άγγιγμα όμως που σήμαινε τόσα πολλά...
Και το κυριότερο ελπίδα... Ελπίδα πως μέσα του θα ξαναζούσε...

Θυμήθηκε πάλι εκείνη την φτηνή δικαιολογία που είχε ακούσει στο τελευταίο μαρτυρικό «Γιατί?»

... «Γιατί είμαστε άνθρωποι...»

Έβαλε το κλειδί στην μίζα και ξεκίνησε....

...Αντίο