Twofacers...

Λένε ότι είμαι γκρινιάρης
Ότι χάνω το δίκιο μου όταν βρίζω και ξεσπάω

Ε λοιπόν αυτό είμαι
Είμαι αληθινός όσο μπορώ να είμαι
Όταν έχω κάτι να πω, θα στο πω κατάμουτρα
Όσο οδυνηρό κι αν είναι

Το προτιμώ όμως αυτό
Όσο και να με φέρνει σε άμεση κόντρα
Και χαίρομαι όταν κάποιοι με βρίζουν μπροστά μου
Χαίρομαι όταν μου τα χώνουν
Γι αυτό και δεν θα πετύχω ποτέ το μέγιστο
Αλλά δεν με ενδιαφέρει
Γιατί αυτά που πέτυχα είναι πολλά
Και τα πέτυχα με ειλικρίνεια και τίμια δουλειά

Γιατί εγώ δεν λέω πράγματα «από πίσω»
Δεν κάνω το φίλο και μετά σκάβω λάκκους όταν οι πλάτες γυρίζουν

Έχω μόνο ένα πρόσωπο
Αυτό...

WYSIWIG
«what you see is what you get…»

Γιατί η «Διπροσωπία» είναι ότι χειρότερο...

Υ.Γ. Κανένας δεν μου είπε τίποτα για το καινούργιο μου avatar... σνιφ...

Comedy...

Η κατάσταση μου όσο πάει γίνεται και πιο τρελή...
Να ναι καλά ο καλός μου φίλος Π. που με κάνει και γελώ,
διακωμωδώντας τα πάντα.

Ίσως τελικά αυτό να μου λείπει,
ο αυτοσαρκασμός και η διακωμώδηση...

είπε ο ....Δον Μαλακάν

Fairy...tale

Σε όλη την διαδρομή ένοιωθε το απαλό άγγιγμα του χεριού της στο σβέρκο του...
Του άρεσε πολύ αυτό το χάδι... Τον ηρεμούσε όσο τίποτε άλλο...
«Δεν χρειαζόταν να έρθεις... Δεν πάω και φαντάρος... Ούτε θα καταλάβεις πότε έφυγα και πότε γύρισα...» της είπε.
«Μα μου λείπεις ήδη...» απάντησε εκείνη και ακούμπησε στον ώμο του.
Κατάλαβε για μια ακόμα φορά γιατί αυτή, ήταν τόσο διαφορετική...
....
....
....
«Διάδρομο παρακαλώ, αν είναι δυνατόν» είπε στην υπάλληλο.
Ένας ήχος μηνύματος διέκοψε την συνομιλία...
«Σ’αγαπώ...»
Γύρισε και την είδε να τον περιμένει έξω απ’ την ουρά...
«Κι εγώ...» της είπε, ζωγραφίζοντας τις λέξεις με τα χείλη του...
....
....
....
Έβαλε την τσάντα στο ντουλάπι και ετοιμάστηκε να κλείσει το κινητό...
«3 μηνύματα ελήφθησαν»
«...Μη φέρεις τίποτα... Μόνο εσένα»
«...Μόνο εσένα»
«...Μόνο εσένα»

Κοίταξε την πόρτα του αεροσκάφους. Ήταν ακόμα ανοιχτή...
«Συγγνώμη το μετάνιωσα. Δεν θα πετάξω τελικά...»

Είπε στην αεροσυνοδό και έτρεξε κοντά της...

Groundhog Day...

Άλλη μια φορά δεν χωράει τίποτα στη βαλίτσα...

Να πάρω τη μεγαλύτερη?
…Ρούχα φραπές
Ας ελπίσω ότι έχει σίδερο το δωμάτιο...

«Το διαβατήριο και την κάρτα επιβίβασης σας παρακαλώ...»
«Βγάλτε το laptop και βάλτε στο πλαστικό δοχείο...»
«Τελευταία ανακοίνωση για...»

«Good evening. Your name please? Ah, ok I have a reservation for you…»
«Smoking…»

...Always…

«Breakfast starts at seven…»


«Good morning P. How was your flight?»
«Fine M. Yours?»

....
....
....

Η μέρα της μαρμότας...

Μα κάθε φορά ξεχνάω και κάτι...
Το ίδιο πράγμα...
Ξεχνάω να πάρω...

...έναν αληθινό φίλο



Αντίο για άλλο ένα τριήμερο...

Wind of change...

Το πρότυπο μου τα παιξε...

Μέχρι να βρω το χρόνο να φτιάξω ένα καινούργιο έβαλα προσωρινά αυτό.



Το περίεργο είναι που συμβαίνει τώρα

Αυτή τη χρονική στιγμή

Λες και σημαίνει κάτι...



Θα δείξει...

Inner...self...

Τραβάς τραβάς και τίποτα δεν τεντώνει.
Δεν πονάς πια. Έκλεισε το τραύμα.
Μα δε χρωστάς πια τίποτα. Έχεις ξεχρεώσει.

Έχεις συγχωρέσει...

Μα το σακί σου άνοιξε κι αυτό.
Και δεν ήταν άδειο.
Χειρότερο απ’ της Πανδώρας...
Χειρότερο απ’ του Αιόλου...

Τώρα ποιος θα σωθεί και ποιος θα μείνει...

Άραγε πονάς το ίδιο όταν καρφώνεις και καρφώνεσαι?

Και αυτόν? Εκείνον τον μαύρο και άσπρο εαυτό?

Τι θα τον κάνεις ε? Αφού ούτε στα μάτια δεν μπορείς να τον κοιτάξεις...

Χέρια πολλά...
Μα όλα είναι κομμένα...

Δεν πρέπει την παλάμη... Είναι λάθος...
αλλά εκείνο το κόκκινο πράγμα που χτυπά...

Είπες ότι «πρίγκιπες» δεν υπάρχουν...
Τι διάολο...
Τους έσπασες όλους? Ξεχνάς την γρουσουζιά? 7 χρόνια είναι αυτά....

Άντε ξεκόλλα...
Τι θέλεις επιτέλους?
Έτσι θα σαι? Στα σκοτάδια ή στο φως?
Βάλτα κάτω...
Δες...
Νιώσε...
Ξεσκόνισε την ασημένια πανοπλία...
Άνοιξε τη περικεφαλαία να περάσει ο άνεμος..
Ξύπνα το άλογο...
Βγες απ’ το κάστρο...
Κρύψε όμως το σπαθί...

Η άστο για ομορφιά...