Αντίο...

Επιτέλους φεύγει…
Φεύγει μακριά και δεν θα ξαναρθεί.
Παίρνει τους μήνες, τις βδομάδες και τις μέρες του..
Τις ώρες και τα λεπτά του…
Τα κακά και τα καλά του…
Παίρνει και αυτά…
Αυτά που τόσο πολύ με στεναχώρησαν, τόσο πολύ μ΄έκαναν να κλάψω.
Ας μείνουν εκεί…μαζί του και να μην τα ξαναδώ.

…Αντίο 2006

Καλώς να ορίσεις 2007

Εσύ, τα χαμόγελα και η ελπίδα…

(Α..ας μείνει μόνο τούτο δω το blog...)

Καλά Χριστούγεννα!

Πολλές πολλές ευχές!

Ο αγαπητός (και αλλού...μισητός)
Φαντασματοκυνηγός

Men want simple things...

Σκηνή 1
Μπαίνεις στο σπίτι, πεινασμένος μετά από μια ιδιαίτερα κουραστική ημέρα.
Ξαφνικά μπροστά σου, βλέπεις σ’ένα όμορφο δίσκο, ένα πιάτο ζεστό φαγητό (δεν έχει σημασία τι, ακόμα και delivery), το αγαπημένο σου ποτό και ένα μικρό λουλουδάκι. Κοιτάς προσεχτικότερα και διακρίνεις ότι πάνω στην μικρή κόκκινη χαρτοπετσέτα γράφει δυό λέξεις... «Σ’αγαπώ»...

Σκηνή 2
Μια γλυκιά φωνή ακούγεται από το βάθος της κρεβατοκάμαρας... «Αγάπη μου, καλωσήρθες». Ένα εκπληκτικό άρωμα συμπληρώνει το ακουστικό ερέθισμα. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, την βλέπεις....
Την βλέπεις να φοράει ότι καλύτερο εσώρουχο έχει αγοράσει μόνη της (τα δικά σου απορρίπτονται). Την βλέπεις να έχει τα πιο όμορφα κόκκινα χείλια που έχεις δει ποτέ και ένα γλυκό χαμόγελο να συμπληρώνει τον παράδεισο.

Και όλα αυτά για σένα, μόνο για σένα, μόνο και μόνο για να νιώσεις ότι οι θυσίες που έχεις κάνει, άξιζαν...

Little things make me happy...

Την προηγούμενη εβδομάδα αγόρασα ένα μικρό mp3 player γνωστότατης ποιοτικής μάρκας.
Είναι εκπληκτικό πόσο χαρούμενο μπορούν να σε κάνουν αυτά τα μικρά τεχνολογικά διαβολάκια. Μέσα σε ένα τόσο δα γκατζετάκι μπορείς να έχεις ολόκληρη την μουσική σου συλλογή, παντού και πάντα, ακούγοντας την μάλιστα με εκπληκτική ποιότητα και ένταση.
Ξέρω ξέρω, θα πείτε καταναλωτική κοινωνία κλπ κλπ. Συμφωνώ αυτές οι χαρές είναι πρόσκαιρες και απατηλές αλλά χρειάζονται και αυτές...

Υ.Γ. Δεν κάνω διαφήμιση και δεν έχω καμιά σχέση με την εταιρία κατασκευής πέραν του γεγονότος ότι τους τα έσκασα....

Weight of the world

Αισθάνομαι το βάρος του κόσμου επάνω μου.

Δεν είμαι πια ο άνθρωπος που γνώριζα

Σαν όλες μου οι κραυγές, να μην ακούστηκαν ποτέ

Ελεύθερη πτώση, όλα μέσα απ’ τη ζωή

Αν μ’αγαπάς....άφησε με

(Κλεμμένο από Evanescence...
αλλά μ' εκφράζει τόσο αυτό τον καιρό..)

...?

Κάποιος είπε ότι οι καλλιτέχνες μέσα από τα ψέματα
λένε αλήθειες...
Ενώ οι πολιτικοί τα λένε για να κρύψουν
tην αλήθεια...

Εγώ, που δεν είμαι ούτε το ένα, ούτε το άλλο
....τι λέω, άραγε?

Λόγια της καρδιάς, λόγια του πάθους
...ή λόγια της τρέλας?

Another journey ends...

Ότι άγγιζε γινότανε χρυσάφι
Τα πάντα υποτάσσονταν
Ο βασιλιάς των βασιλιάδων
Μα ο χρόνος είχε προχωρήσει.
Η κούραση τον είχε σταματήσει...

Το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να κοιτάζει...
...να αγναντεύει την θάλασσα και τον σβησμένο ήλιο.
Μ’ αυτό του άρεσε...αυτό τον ηρεμούσε...
Η γαλήνη της ψυχής και όχι αυτή η Λάμψη...

Δεν υπήρχε τρόπος να πιάσει την κορυφή...
Ποτέ δεν υπήρχε...
Πάντα αυτή θα ήταν ψηλότερα από εκείνον...
Πάντα αυτή θα την έβλεπε από χαμηλά...

Ένοιωσε το χέρι της μέσα στο δικό του...
«Κουράστηκα μικρή μου»
«Δεν έχει νόημα...αυτό το κυνήγι» είπε κοιτάζοντας τα κύματα...

«Δεν πειράζει... Αγάπη μου...αρκεί να σε βλέπω χαρούμενο»
Του σιγοψιθύρισε χαϊδεύοντας του τα μαλλιά...

Κατάλαβε ακόμα μια φορά γιατί θα μπορούσε να πεθάνει για εκείνη...

Arms around me

Δεν χρειάζεται να μου προσφέρεις τον κόσμο....
Άσε να στον προσφέρω εγώ...

Ένα φιλί και μια σφιχτή αγκαλιά αρκούν...
Και εγώ θα είμαι εκεί...

CrossRoads

Το γνώριζε πάντα....κάπου βαθιά μέσα του...
Απλώς έκανε ότι δεν το έβλεπε
Κορόιδευε τον εαυτό του
Το ένστικτο βλέπεις
Όσο «πολιτισμένοι» και να γίνουμε, πάντα θα μας συντροφεύει...
Οι ενδείξεις πολλές, σε καθημερινή βάση
Τα μονοπάτια τέμνονταν, ποτέ δεν γίνονταν ένα
Ατελείωτες διασταυρώσεις...

Τότε συνειδητοποίησε αυτό που του είχαν ψιθυρίσει...

«Οι άνθρωποι πεθαίνουν μόνοι...»
....«Οι άνθρωποι πεθαίνουν μόνοι...»
.........«Οι άνθρωποι πεθαίνουν μόνοι...»
.............«Οι άνθρωποι πεθαίνουν μόνοι...»

Frozen souls

Ζωγραφιστά χαμόγελα και παγωμένες ερωτήσεις
Μάσκες που καλύπτουν τις μοχθηρές σας φάτσες
Οι αγκαλιές σας με καρφιά, ξεσκίζουν την καρδιά μου

Μην ρωτάτε τίποτα... γιατί δεν σας νοιάζει τίποτα...
Βλέπεις εγώ, μπορώ και βλέπω πίσω από τη σκηνή...
Τη σκηνή που στήνετε στο θέατρο του εαυτού σας..

Ένα σας λέω μόνο...

Όταν το τραύμα μου θα κλείσει,
Όταν η δύναμη μου θα γυρίσει,
Τότε όλοι θα ξαναμπείτε στα κουτιά σας...

Και αυτό είναι κοντά.... μα πολύ κοντά....

...Νότες

You're tearing me apart
Crushing me inside
You used to lift me up
Now you get me down

If I was to walk away
From you, my love
Could I laugh again?
If I walk away from you
And leave my love
Could I laugh again?
Again, again...

You're killing me again
Am I still in your head?
You used to light me up
Now you shut me down

If I was to walk away
From you, my love
Could I laugh again?
If I walk away from you
And leave my love
Could I laugh again?

I'm losing you again
Lacking me inside
I used to lift you up
Now I get you down

Without your love
You're tearing me apart
With you close by
You're crushing me inside
Without your love
You're tearing me apart
Without your love
I'm doused in madness
I can't lose the sadness
Can't lose the sadness

Can't lose the sadness

You're tearing me apart
Crushing me inside
Without your love
(you used to lift me up)
You're crushing me inside
(now you get me down)
With you close by
I'm doused in madness
Can't lose the sadness
It's ripping me apart
It's tearing me apart
It's tearing me apart
I don't know how
It's ripping me apart
It's tearing me apart
It's tearing me apart
I don't know why
I don't know why
I don't know why
I don't know why
Without your love
Without your love
Without your love
Without your love
It's tearing me apart


Again - Archive

Δεν συνηθίζω να βάζω τραγούδια αλλά το συγκεκριμένο είναι εκπληκτικό.
Το θεωρώ ανώτερο (μην βαράτε) από Pink Floyd...

Do the High Jump...

Απλός οδηγός μικροεπαναστάσεων εντός καθημερινής ζωής

Επειδή ακούω πολλά τώρα τελευταία για επαναστατικές διαθέσεις και σχετικά, παραθέτω αυτό τον οδηγό για αρχάριους...
Είναι απλός, δεν απαιτεί να αφήσουμε τις υποχρεώσεις που μας πνίγουν και φυσικά είναι αναίμακτος (δεν ανοίγει ρουθούνι...)
Γιατί στην θεωρία όλοι καλοί είμαστε...στην πράξη όμως? Ειδικά αν πρέπει να ξεβολευτούμε, ακόμα και για απλά καθημερινά πράγματα...

Πετάτε στους κάδους ανακύκλωσης τα αντίστοιχα υλικά...
Χαρτί στο κάδο χαρτιών κλπ
Το κάνετε?

Βρισκόσαστε σε μια ωραία παραλία και καπνίζετε. Τα τσιγαράκια σας τα πετάτε στο ωραίο ποτήρι φραπέ που μόλις ήπιατε και μετά στο καλαθάκι του δήμου για σκουπίδια, άσχετα αν βρίσκεται 30 μέτρα μακριά και βαριέστε να πάτε.
Το κάνετε?

Στην παραλία αυτή υπάρχουν διάφορα σκουπιδάκια τριγύρω. Μαζεύουμε ότι μπορούμε και τα πετάμε στον άνωθεν κάλαθο.
Το κάνετε?

Τις σακουλίτσες σκουπιδιών τις κλείνουμε καλά καλά και προσπαθούμε να είναι μέσα στον κάδο απορριμμάτων και όχι εκτός.
Το κάνετε?

Όταν οδηγάμε και πρέπει να στρίψουμε, πηγαίνουμε στην ουρά μας όσο μεγάλη και αν είναι. Δεν πάμε ποτέ στο πλάι, κλείνοντας όλη την υπόλοιπη κυκλοφορία.
Το κάνετε?

Δεν παρκάρουμε ποτέ σε γωνίες και σημεία που εμποδίζουμε την ορατότητα κάποιου που στρίβει, γιατί μπορεί να προκαλέσουμε ατύχημα.
Το κάνετε?

Βλέπετε κάποιον που έχει μείνει στο δρόμο. Σταματάμε να το ρωτήσουμε τι έπαθε και δεν συνεχίζουμε αδιάφορα, ακούγοντας την μουσικούλα μας για να προλάβουμε τα μαγαζιά.
Το κάνετε?

Κλπ κλπ

Μπορούμε να βρούμε πολλά τέτοια παραδείγματα συμπεριφοράς που μπορούμε να εφαρμόσουμε στην καθημερινή μας ζωή, για να πούμε ότι θα αλλάξει κάτι.
Μετά δικαιολογημένα μπορούμε να πάρουμε τους δρόμους....

Και για να μην νομίζετε ότι κάνω τον έξυπνο, σας λέω ότι πολλά από τα παραπάνω ΔΕΝ ΤΑ ΚΑΝΩ και εγώ μερικές φορές. Το post απευθύνεται και σε μένα.

Οι μεγάλες αλλαγές αρχίζουν μέσα από το σύστημα...

...Απορίες

Τι αγαπάμε πραγματικά?

Την μορφή της, όταν γεμίζει τον ορίζοντα?
Τον τρόπο που τα χέρια της ταράζουν τις αισθήσεις?
Το υγρό άγγιγμα των χειλιών της?
Τις λέξεις που μας διαπερνούν?
Την χροιά των ήχων που μένουν μέσα?
Το «σ’αγαπώ» που μας τρέφει?
Το ρίγος στο κορμί της όταν την διαπερνά το πάθος?
Η αίσθηση ότι μας «χρειάζεται»?


Δεν ξέρω...

Το μόνο που ξέρω είναι ότι...
ΘΕΛΩ να σ’αγαπώ...

Αντιθέσεις

Ηλιαχτίδες και φεγγάρι
Ποτάμια και φωτιές
Σκοτάδια και αστέρια
Υπομονή και τρεχάλα
Άγγελοι και νυχτερίδες
Ζωή και ησυχία


Υπάρχει όμως και άλλη μια...

Την είχα ξεχάσει...δεν με ξέχασε όμως εκείνη


...Καρδιές και εαυτοί


Ε? Εσύ τι λες?

Ονειρο...τεχνία

Περνώντας από το δρόμο της χαράς
Σε είδα να φτιάχνεις όνειρα
Κλεμμένες κλωστές και πολύχρωμα υφάσματα
Και εσένα... να ψάχνεις να βρεις το μοτίβο..

Χρώματα, γραμμές και νότες που μιλάνε
Όλα στοιβαγμένα στο ίδιο το τραπέζι
Μπλεγμένα σ’ένα κουβάρι...στο κουβάρι της ζωής...

Να τσακώνονται ποιο θα είναι πρώτο
Μα δεν έχει σημασία...

Γιατί αυτό που τους δίνει λάμψη...

Είσαι εσύ

Νεύρα....

Μερικές μέρες...τι να πω...

Λες και είναι καταραμένες...

No fear

Σκέψεις γυρνάνε στο μυαλό μου...
Δαίμονες αφόρητοι που με ποδοπατούν..
Τοποθεσίες απαγορευμένες χωρίς λόγο και αιτία...
Φως, σκοτάδι και ξανά πίσω..
Ηρεμία και καταστροφή μαζί...
Πανικός, πανικός του φόβου
Δρόμοι παντού μα η έξοδος πουθενά...
Η πανοπλία μου φανταχτερή, πανίσχυρη...
Τυφλώνει τους πάντες...
...για να κρύβει καλά το δάκρυ

Κανείς δεν μου κρατάει το χέρι...
Γιατί εγώ...δεν το ζήτησα...
Η αλυσίδα είναι δική μου...
Πρέπει να πολεμήσω...μόνος...

Να σταματήσω...
Να σταματήσω να φοβάμαι...

...το φόβο μου


(Σε μια στιγμή αδυναμίας....Συγγνώμη....)

Εβίβα

Στις όμορφες άψυχες...
Στις τρέλες μιας ζεστής.... εποχής...
Στις υποχρεώσεις και τα μη-καθήκοντα...
Στην κατάρα και στην τύχη...
Στον κύκλο... ΚΑΙ των αισθήσεων...
Στ’ ακούσματα τα φευγάτα...
Στα ποιήματα που θεραπεύουν...
Στους δαίμονες που ξενοκοιμούνται...
Στα μεγαλεία που βαρέθηκαν...
Στους εαυτούς μας που γύρισαν πλάτη...

Στους «ανθρώπους»

Στην υγειά μας

Future...light...

Η βάρκα άρχισε να βουλιάζει...
Ούτε κατάλαβε πως έγινε αυτό...
Ένοιωσε το νερό να τον αγκαλιάζει...
Άνοιξε το ντουλαπάκι, μα σωσίβιο πουθενά...
Κατάλαβε τότε ότι απλώς δεν υπήρξε ποτέ...

Το παγωμένο νερό όλο και τον κάλυπτε, κάνοντας την καρδιά του να πονάει...
«Ξέρω καλό κολύμπι.» Σκέφτηκε... «Πάντα ήξερα....»
Κούνησε τα πόδια του, αλλά κάτι δεν πήγαινε καλά...
Τότε την είδε...
Είδε την τεράστια μαύρη μπάλα, δεμένη σφικτά...
Κάτι έγραφε πάνω της...Έσκυψε να δει...

«Παρελθόν....»

Σκέφτηκε να φωνάξει βοήθεια αλλά το μαύρο σκοτάδι του ωκεανού του διέλυσε κάθε ελπίδα...

Άλλες φορές θα προσπαθούσε...
Μα τώρα ήταν πολύ κουρασμένος...

Και ξάφνου, ένα φως φάνηκε στο ορίζοντα...
Μικρό, αχνό μα έδειχνε να μεγαλώνει συνεχώς...

Η καρδιά του ξαναγέμισε ελπίδα...

Βαρυσήμαντη ανακοίνωση

Μετά την μεγάλη λαϊκή κατακραυγή είμαι αναγκασμένος να προβώ σε αφαίρεση της μπλούζας από γνωστή blog-ίστρια και να την επιστρέψω στο μουσείο, όπου και θα πάρει την θέση που της αρμόζει δίπλα σε κλασσικά αριστουργήματα της ελληνιστικής και βυζαντινής περιόδου.

(Επειδή είναι της μόδας οι ανακοινώσεις είπα να ακολουθήσω το ρεύμα.....)

Memories...

Οδηγώντας για τον κόσμο των stars...


Αν κάνεις το λάθος και ψωνίσεις από τούτο τον δρόμο...να δω πως θα γυρίσεις...


My favorite place...


Εκπληκτικό...


Εκεί που είναι πάντα καλοκαίρι...


Ταξίδι στα άστρα...


Inside space shuttle...


Πόσο θα ήθελα να ήσουν μαζί μου...

Fashion....no more

Μετά τα πρόσφατα δραματικά γεγονότα όπως

περιπλανήσεις πήραν μορφή και κλέβουν μπλούζες,
ροζ τετραδιάκια με δουλεύουν,
κολλητοί πήραν πέτρες και διαλύουν σπίτια,
φαντάσματα βγήκαν από τους τάφους και παρενοχλούν serenites,
ήρθαν οι Κινέζοι,
ήρθαν οι Pink Floyd και ζητάνε δικαιώματα χρήσης στίχων,
φραουλίτσες άφησαν τον κάμπο και πήραν σβάρνα τα μαγαζιά,
τα μουσεία κηρύσσουν απεργία,
o blogger administrator με κατηγορεί για εγκάθετη διαφήμιση,
κλπ
κλπ

αποφάσισα η μπλούζα να καεί στο πυρ το εξώτερον....

Fashion ... non Victim

Taking over me....

Law of physics

Εντροπία…
Η τάση του κόσμου να προχωράει προς το χάος.
Έτσι είναι... πάντα το γυαλί ραγίζει....πάντα το γυαλί θα σπάσει...
Ποτέ δεν θα δούμε τα κομμάτια να ξανακολλάνε...μόνα τους...
Όχι σ΄ αυτό τον κόσμο...όχι με αυτούς τους νόμους...όχι με αυτή την φύση...

Και πως επανέρχεται?

Η μόνη λύση είναι να δώσουμε ενέργεια...ενέργεια και προσπάθεια...

Και οι άνθρωποι μέρος του κόσμου τούτου είναι....
Πλάσματα φτιαγμένα από τα ίδια υλικά...
Ακολουθούν τις ίδιες κατευθύνσεις...την ίδια πορεία...την ίδια μοίρα...
Και τα δικά τους γυαλιά ραγίζουν....και τα δικά τους γυαλιά σπάνε...

Η διαφορά είναι ότι τα κομμάτια είναι πολλά...
Δεν ταιριάζουν εύκολα...
Πάντα κάτι θα μείνει εκτός...

Έστω και ένα μικρό κομμάτι...

Σκέψεις

Μερικά πράγματα τα ξεκινάς για άλλο λόγο...
Στην πορεία ανακαλύπτεις ότι σου πάει.
Οτι σου πήγαινε πάντα....ότι αυτό ήθελες...
Το είχες ξεχάσει....σε είχε ξεχάσει....
Βλέπεις είχες άλλες προτεραιότητες...
Και ξεχνάς την αφετηρία.....

ή δεν την ξεχνάς?

Stress

Μπορείς να με γεμίσεις δύναμη...
Μια ευχή μέσα από την καρδιά....
Και το άγχος μου για σήμερα θα φύγει...

Speed

Ίσως είναι... η αίσθηση ότι τ’αφήνεις όλα πίσω σου...
Ίσως είναι... ο κίνδυνος που συναρπάζει...
Ίσως είναι... το περιβάλλον που θολώνει...
Ίσως είναι... το μαύρο της χρώμα....
Ίσως είναι... τα λάστιχα που στριγκλίζουν...
Ίσως είναι... τα τραγούδια που μ’ ανατριχιάζουν...
Ίσως είναι... τ’ απαγορευμένα νούμερα...
Ίσως είναι... τα όρια που θες να ξεπεράσεις...

Ίσως ...απλά μ’ αρέσει....

Sacrifice

Πονούσε παντού. Οι δυνάμεις του λιγοστές.
Ζαλισμένος ακόμα από το χτύπημα, έριξε μια ματιά τριγύρω.

Εκείνη, ήταν πεσμένη μπροστά στον μαύρο τοίχο...

Με όση δύναμη του έμενε, προσπάθησε να σηκωθεί. Δεν μπορούσε όμως.
Σε κάθε του κίνηση, τα πάντα χάνονταν
«Πρέπει, σκέφτηκε...πρέπει να προσπαθήσω...»

Και ξάφνου, σαν η μορφή της να τον γέμισε δύναμη...
Σηκώθηκε και την πήρε στην αγκαλιά του.

Αυτό ήταν....
Ανέβηκε στον τοίχο και την ακούμπησε στην άλλη μεριά.

Εκείνη χαμογέλασε ...

Ένιωσε την καρδιά του να χτυπάει δυνατά.

Ήταν η τελευταία φορά που ένιωθε κάτι....

Highway

Πίστευα ότι όλα έχουν τελειώσει.
Ότι όλα έχουν πάρει τον δρόμο τους.
Χωρίς εκπλήξεις.... με καθορισμένη πορεία και στόχους...

Έκανα λάθος όμως. Ξέχασα τον βασικό κανόνα...
Ότι πάντα η ζωή είναι και θα είναι απρόβλεπτη...

Και τώρα?

Τώρα το μέλλον φαντάζει σαν μια λεωφόρο την νύχτα...
Βλέπεις μόνο μέχρι εκεί που φτάνουν τα φώτα σου...
Όσο δυνατότερα, τόσο καλύτερα....
Μέχρι να ξημερώσει και πάλι....

Και ξέρεις κάτι?

Μου φαίνεται ότι γουστάρω περισσότερο.....

(Time to move on…)

Still flying...

Νέα Υόρκη, Λος Άντζελες, Λας Βέγκας, Ντάλας, Χιούστον, Λονδίνο, Παρίσι, Μασσαλία, Φρανκφούρτη, Ντύσελντορφ, Άμστερνταμ, Βρυξέλλες, Μιλάνο, Ρώμη, Σόφια, Λουμπλιάνα, Κωνσταντινούπολη, Λάρνακα, Βουκουρέστι .....

1000 hours of flight...

Ακόμα έχω το πρόβλημα...

(GhostHunter...πρωι Πέμπτης...Ανταπόκριση από Θεσσαλονίκη)

Σαν πρώτη φορά....

Τα λεπτά κυλούν, ο χρόνος περνάει γρήγορα..
Σε λίγο ανεβαίνω, μέσα από τα σύννεφα....
Θεσσαλονίκη...
Αν και με έχεις συναντήσει αρκετές φορές τώρα είναι διαφορετικά..
Κάτι έχει αλλάξει...Σαν να σε βλέπω για πρώτη φορά...

Μην ανησυχείς όμως....δεν υπάρχει οργή....

Μόνο ένα παράπονο...

Black Hole...

Μαύρη τρύπα....Ο απόλυτος καταστροφέας...Η πιο αδηφάγα ύπαρξη του σύμπαντος...Κανένας δεν ευθύνεται για το μένος της, για την κακία της...Μόνη της κατέρρευσε, από το ίδιο της το βάρος... Τίποτα δεν της ξεφεύγει...και πρώτα απ’ όλα το φως...
Έτσι για να μην μπορείς να δεις....Για να σε προκαλέσει....
«Έλα μέσα μου...Αλλιώς δεν θα μάθεις τίποτα, θα σε φάει η περιέργεια...»
Και ξέρεις ότι αν μπεις, αν περάσεις την λεπτή γραμμή του ορίζοντα των γεγονότων, δεν υπάρχει γυρισμός...Αυτό λέει η λογική...Αλλά δεν την ακούς...
Και το θέλεις, σε τρώει όλη την ώρα...Που θα βρεθώ? Τι θα δω?

Τι μαγεία....

Όπως θέλεις λοιπόν....Έρχομαι....Με πλήρη ταχύτητα....Ώστε να μην καταλάβω...να μην προλάβω...

I see you...

Δεν υπάρχουν πια μαύρα γυαλιά...
Οι τοίχοι μπροστά γκρεμίστηκαν...
Το φως έχει πλημμυρίσει τα πάντα...
Όλα είναι και πρέπει να είναι ανοιχτά...

Τώρα βλέπω μέσα στην ψυχή σου...

Νοοτροπίες...

Είναι πολύ εύκολο να χορεύεις όταν δεν είσαι χωμένος στη λάσπη.

Ειδικά όταν κάποιος άλλος είναι...
για να μπορείς εσύ να είσαι έξω...

Δίλημμα....

Ανηφορίζοντας την πόλη της τρέλας
Βρέθηκα σ’ένα σταυροδρόμι...

Να πάω ευθεία ή να ακολουθήσω το ουράνιο τόξο?

Αποκάλυψη....

Παρασκευή βράδυ σ'ένα σκοτεινό μπαράκι.........
ΟΙ ΜΑΣΚΕΣ ΕΠΕΣΑΝ.............................

Αυτό.....και μόνο....

UnGhostly Life

Να δίνει και να μην παίρνει....
Έτσι ήταν όλη η ζωή του...
Πάντα έτσι.....αυτός και οι σκέψεις του....
Συνέχεια να αντιμετωπίζει την πραγματικότητα....πάντα με σκληρότητα..
Ο σκοπός του? Οι άλλοι.....Πως θα ζήσουν, πως θα επιβιώσουν...
Ρεαλισμός....Αυταπάρνηση.....Σκληρότητα.....Μπούρδες.....
Φαίνεται ότι αυτό που έδινε δεν ήταν ζωή.....και τιμωρήθηκε....
Φαίνεται ότι αυτό που έδινε δεν ήταν ζωντανό....και τιμωρήθηκε....
Φαίνεται ότι αυτό που έδινε ήταν λίγο.....και τιμωρήθηκε....
Και τώρα? Τι κάνει?
Ποιός είναι?
Έχει σκοπό πια? Γιατί είναι όλα θλιμμένα?
Γιατί είναι τόσο δύσκολο να δίνει αγάπη?
Γιατί είναι ακόμα δυσκολότερο να παίρνει αγάπη?
Αφού αυτό είναι που πραγματικά θέλει.............

Ghost Story

Πάντα κάτι κυνηγούσε.....πάντα κάτι άπιαστο...
Φαντάσματα....τον στοίχειωναν όλη του την ζωή...
Αιθέριες υπάρξεις χωρίς μορφή
Μόνο μπερδεμένες σκηνές, ήχους και εικόνες.....
Του έδινε νόημα αυτό το κυνήγι….
Η προσπαθούσε να του δώσει..
Άσχετα αν δεν τα πολυπίστευε στην πραγματικότητα…..

Τώρα πια έγιναν αληθινά...
Τώρα τον κυνηγούν αυτά......
Τα είδε, τα βλέπει....έχουν ανθρώπινο πρόσωπο.....
Μερικές φορές τον κοιτάνε και γελάνε.....γελάνε δυνατά......
Τώρα θα πληρώσεις του λένε.....και ας μην έφταιγες σε τίποτα....
Μερικές φορές όμως κλαίνε.....κι αυτό είναι το πιο δύσκολο...
Γιατί εκεί πονάει......εκεί αφοπλίζεται...
Ο κυνηγός έγινε το θήραμα....και δεν ξέρει τι να κάνει...

Ίσως όμως τελικά να κάνει αυτό που ξέρει καλά
Αυτό που πάντα ήταν.....
Ένας GHOSTHUNTER