Stranger on a strange land...once again...

Η θέα έξω από το παράθυρο του ξενοδοχείου, μαγευτική.
Το πράσινο χρώμα του πανέμορφου πάρκου κυριαρχούσε, συνδυασμένο με το γκρίζο των μνημείων μιας παλαιότερης εποχής. Μιας εποχής που η πόλη αυτή ήταν ορμητήριο ανακαλύψεων και περιπέτειας. Είχαν χτίσει και μνημείο για αυτό. Αφιερωμένο στους ναυτικούς, τους ιππότες, τους χαρτογράφους και όλους εκείνους που έκαναν το όνομα της χώρας ξακουστό στους αιώνες. Όλα αυτά είχαν πια τελειώσει. Η χώρα ήταν απλώς ένα ακόμα όνομα μαζί με τόσες άλλες. Όπως και η δική μας. Μια σκιά του παλιού εαυτού της...

Κι αυτός το ίδιο αισθανόταν. Δεν είχε πια την ίδια χαρά, τον ίδιο ενθουσιασμό όταν ταξίδευε. Κτίρια, πλατείες, δρόμοι, καφέ, εστιατόρια... Όλα σαν διαφορετικές φωτογραφίες του ίδιου τοπίου.

Ευτυχώς που συνάντησε εκείνον τον παλιό φίλο. Του θύμισε τα πρώτα εκείνα χρόνια της μεγάλης πάλης, του ενθουσιασμού και της αρχής της περιπέτειας.

«Θυμάσαι όταν .....»

«Θυμάσαι τότε.......»

Άλλες εποχές, άλλοι καιροί. Όπως η ιστορία αυτής της χώρας.
Μόνο που αυτός δεν έχει κανένα μνημείο να του θυμίζει τα παλιά...

......

......


Τα πρώτα γκρίζα τσιμεντένια σπίτια άρχισαν να μεγαλώνουν, απειλητικά όπως κάθε φορά...
Οι ρόδες ακούμπησαν στο έδαφος....

«Κύριες και κύριοι, καλώς ήρθατε στην Αθήνα....»