Τετάρτη, Νοεμβρίου 21, 2007

Memories...


Ήταν το πρώτο πράγμα που αντίκρισα, μπαίνοντας στο στρατόπεδο.
Εκεί στο πλάι του δρόμου, με σκυμμένο το κεφάλι να προσπαθεί να γευτεί ότι είχε απομείνει από τη χειμωνιάτικη βλάστηση.
Ούτε γύρισε να με κοιτάξει, φαίνεται είχε συνηθίσει τους ανθρώπους γύρω του...
Από τότε και κάθε φορά που είχα υπηρεσία το έβλεπα σε διάφορα μέρη, είτε να κοιτάζει γύρω, λες και απολάμβανε το τοπίο είτε να τρώει ότι έβρισκε.

Αρκετές φορές είχαμε δοκιμάσει να του δώσουμε τροφή που είχαμε αγοράσει από ένα κατάστημα με είδη για ζώα, αλλά αυτό ποτέ δεν μας καταδέχτηκε...
Ίσως από υπερηφάνεια, ίσως από φόβο, κανείς πια δεν θα μάθει...
Η όψη του, επιβλητική μα και κουρασμένη συνάμα, λόγω της ξεφτισμένης ουράς και του θαμπού τριχώματος, έδειχνε ότι το γέρικο άσπρο άλογο είχε δει και καλύτερες μέρες...
Κανείς δεν το ενοχλούσε ποτέ, ήταν κάτι σαν μασκότ, σαν σήμα κατατεθέν του στρατοπέδου...

Ένα πράγμα μου είχε κάνει εντύπωση και το σκεφτόμουν έντονα τις τελευταίες μέρες της θητείας μου.
Δεν το είχα δει ποτέ, μα ποτέ, να καλπάζει...
Πάντα ήταν ήρεμο και οι κινήσεις του αργές και νωχελικές...

Έτσι πέρασε ο καιρός και ήρθε η ώρα να αποχαιρετήσω και εγώ την στρατιωτική ζωή. Δυο μέρες έμεναν και σαν «παλαιός» έπαιρνα πια το περίπολο που θεωρούταν η καλύτερη υπηρεσία. Απλώς έκανες μερικές βόλτες γύρω γύρω ώστε να ελέγξεις αν όλα είναι οκ.

Τελευταία μου υπηρεσία λοιπόν και ξεκίνησα για το περίπολο μου.
Ήσυχη βραδιά, καλός καιρός, όχι πολύ κρύο, φαινόταν χωρίς εκπλήξεις...
Ξάφνου ένας ρυθμικός ήχος διαπέρασε τα αυτιά μου...
Γύρισα πίσω μου και το είδα...
Το γέρικο άτι κάλπαζε αγέρωχο λες και είχε βγει από ταινία του Ντίσνευ.
Δεν έμοιαζε πια ξεφτισμένο. Το άσπρο του χρώμα έλαμπε μες το μαύρο της χειμωνιάτικης νύχτας.
Το παρακολούθησα με θαυμασμό μέχρι που χάθηκε στον ορίζοντα...
.....
.....
Την άλλη μέρα το βρήκαμε νεκρό, κοντά στο μέρος που το είχα πρωτοδεί...
Το δέσαμε σε ένα τζιπ και το θάψαμε μακριά, βάζοντας πάνω στον τάφο του δυο κατάλευκες πέτρες...

Ίσως να υπάρχουν ακόμα...

13 σχόλια:

prasino liker είπε...

Ποσα θελουν να μας πουν τα υγρα πανεμορφα ματια τους.Ποση αγαπη χρειαζονται και αυτα για να μπορουν να καλπαζουν προς την ελευθερια,να τρεχουν σαν τον ανεμο ,μαζι με τον ανεμο σε τοπους ονειρικους.
Αναμνησεις που ειναι χαραγμενες στο μυαλο μας,που ομως σημαδευουν την ζωη μας και τις σκεψεις μας.
Καλο σου βραδυ.

Sigmataf είπε...

πάμε να δούμε?

GhostHunter είπε...

@likeraki, μερικά πράγματα θα τα θυμάμαι πάντα...
Καλό βράδυ και σε σένα.

@sigma, το έχω σκεφτεί πολλές φορές φιλαράκο. Σκέφτομαι μάλιστα να κάνω μια τουρνέ σε όλα τα μέρη που με σημάδεψαν...

bluesmartoula είπε...

Συγκινητικό το "κύκνειο άσμα" του αλόγου... Όμορφη, μα λυπημένη ανάμνηση.
Καληνύχτα κυνηγέ.

kat. είπε...

κρίμα ρε συ..

candy's τετραδιάκι είπε...

..σνιφ!!

:(

(μακιααα)

χ@χΛιΔάΚι είπε...

Καλπάζωντας προς την ελευθερία αμφότεροι.....

GhostHunter είπε...

@blue, συγκινητικό όντως...
Την καλησπέρα μου.

@kat, μη ξεχνάς ότι το άλογο έζησε μια ελεύθερη και όμορφη ζωή μέσα στο στρατόπεδο. Μην βλέπουμε μονο το τέλος αλλά και την πορεία...

@candy, μάκια μικρούλα :)

@χ@χλιδάκι, με ταχείς ρυθμούς... ;)

Αλητισσα είπε...

Τιποτα δεν κραταει για παντα..

Αλητισσα είπε...

ΠΟλλα φιλακια ξεχασα να σου δωσω!!

GhostHunter είπε...

Δεν διαφωνώ...

...το ξέρεις

GhostHunter είπε...

Ουπς....

Πολλά φιλάκια...

Ανώνυμος είπε...

Γειάσου γλυκό Φαντασματάκι!!...πολύ με συγκίνησες σήμερα...τα άλογα είναι από τα ζώα που αγαπώ ιδιαίτερα... αντιπροσωπέυουν για μένα την απόλυτη ελευθερία...τί ευαίσθητος που είσαι!!!και τί γλυκούλης...πάρα πολύ ωραία η φωτό στο πόστ σου...φανταστική...είναι ορισμένα πράγματα που μας σημαδέυουν και που καταγράφονται για πάντα στη ψυχή μας...όπως και αυτό που έζησες εσύ με το άλογο...το πανέμορφο άσπρο άλογο... τώρα ίσως να τρέχει ελέυθερο σε κάποιο κήπο του παραδείσου ανάμεσα στις ψυχές που κατοικούν εκεί...Με αγάπη,Ηλιαχτίδα.