Σάββατο βράδυ. Middle size bar…
Μουσική καλή... Όλα τα είδη...
Αυτός? Ασυνόδευτος, λόγω μαλακίας... αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...
Λόγος? Υποστήριξη σε φίλο, για τον οποίο αισθάνεται λίγο ένοχος, αν και δεν φταίει.
Αποφάσισαν να πιάσουν τραπέζι, όχι από τα καθιστικά, από τα άλλα, τα όρθια.
Με τα σκαμπώ που ψάχνεις ενστικτωδώς με το πόδι, να βρεις να στηριχτείς...
Ποτό? Ουίσκυ γνωστής μάρκας. Τον χάλαγε αρκετά μετά, αλλά την ώρα εκείνη φαινόταν η καλύτερη επιλογή.
Σε λίγο το μικρό στρογγυλό τραπέζι γέμισε με όλα τα απαραίτητα συνοδευτικά.
Καροτάκια, αγγουράκια, πατατάκια, ποπ κόρν και στη μέση ένα μικρό πιατάκι με ένα πολλά υποσχόμενο ντιπ. Δίπλα τα γνωστά αναψυκτικά, νερά και παγάκια.
«Θα τα πιούμε δηλαδή σήμερα, ρε φίλε?» η ερώτηση...
«Πάλι τρέχοντας θα γυρίσουμε...» η απάντηση...
«Θα γυρίσουμε όμως?» η ερώτηση...
«Άσε το ένστικτο να δουλέψει...» η απάντηση...
Καλή απάντηση. ...Άσε το ένστικτο να δουλέψει...
Τα καροτοαγγουράκια του φάνηκαν κορυφή... Βλέπεις δεν είχε φάει τίποτα πριν.
Άρχισε να τα μασουλάει, πίνοντας και κουβεντιάζοντας.
Κάποια μηνύματα στο κινητό, διέκοψαν για λίγο την κουβέντα. Χωρίς όμως να διακόψουν και το μασούλημα...
«Ωπ, κάτι σε κόβει άσχημα απέναντι...»
«Ποιος τη γαμάει...δεν έχω όρεξη για άλλες μαλακισμένες» απάντησε και συνέχισε να πληκτρολογεί, χωρίς να σηκώσει ούτε καν το βλέμμα...
«Ναι, αλλά συνοδεύεται, θα πέσει ξύλο...»
Του κινήθηκε η περιέργεια. Σήκωσε τα μάτια και έριξε μια ματιά απέναντι.
Η κοπέλα, ξανθιά με ίσιο μακρύ μαλλί, γύρω στα 25-30, καλοντυμένη με όχι «όλα έξω».
Εκείνος έλειπε. Είχε πάει να συνομιλήσει με έναν γνωστό του, παραπέρα.
Η κοπελιά είχε καρφώσει το βλέμμα της πάνω του. Ξέρεις, εκείνο το έντονο, που σου λέει «εδώ είμαι»...
Έριξε μια ματιά στο συνοδό της. Μια χαρά παιδί και χαμογελαστός.
Εκείνη συνέχισε το άγριο κάρφωμα... Κατευθείαν στα μάτια... Και με ένα ελαφρό χαμόγελο...
Δεν μπορεί, ή αδερφός της θα είναι ή φίλος ή κάτι άλλο, σκέφτηκε.
Οι σκέψεις και το κάρφωμα σταμάτησαν εντελώς.
Ο συνοδός επέστρεψε.
Τι αδερφός και φίλος... Τέτοια φιλιά και τέτοια χουφτώματα είχε καιρό να δει...
Πόσο ερωτευμένοι φαίνονταν...
«Δεν μπορεί, θα έκανα λάθος. Παρεξήγησα...» σιγοψιθύρισε και έβαλε λίγο ακόμα ουίσκι στο ποτήρι.
Ξαφνικά το παλικάρι, ένοιωσε το κάλεσμα της φύσης και αναχώρησε για τα ιδιαίτερα...
Εκείνος, είχε πιάσει γερή κουβέντα περί αυτοκινήτων ώσπου είδε ένα χαμόγελο στο πρόσωπο του φίλου του...
«Ωχ, άντε πάλι...»
Γύρισε, και τι να δει. Η κοπελιά του χαμογελούσε κανονικότατα, κοιτάζοντας τον απευθείας στα σαστισμένα μάτια του.
Δεν είναι ότι δεν είχε ξαναδεί τέτοια. Χιλιάδες. Απλώς του έκανε εντύπωση, η απότομη αλλαγή στάσης. Απ’ τον Ανα στον Καιάφα...in seconds…
Αποφάσισε να το φιλοσοφήσει...
Τι να φταίει άραγε?
Μήπως ο τύπος την βασανίζει και θέλει να τον εκδικηθεί?
Μήπως θέλει να τον κάνει να ζηλέψει?
Μήπως δεν της αρέσει?
Μήπως τρελάθηκε μαζί του?
Ποιος να γνωρίζει? Άβυσσος η ψυχή της γυναίκας...
Τέλος πάντων. Γύρισε από την άλλη μεριά. Φτύσιμο.
Όχι ότι δεν τον κολάκευε. Αλλά κωλόπαιδο δεν ήταν και δεν θα γινόταν ποτέ...
Το πράγμα συνεχίστηκε όλο το βράδυ.
Και το φτύσιμο το ίδιο...
......
.......
.......
Ώρα 3.30. Οι δυο φίλοι είχαν γίνει λιάταρα. Μάλιστα τον ένα, τον συνόδεψε ο διευθυντής του μαγαζιού στην τουαλέτα, καθότι γνωστός, για να ρίξει λίγο νερό στο πρόσωπο...
Ξάφνου ο τύπος φάνηκε να έρχεται προς το μέρος του. Κρατούσε το κινητό στα χέρια του με ανοικτό το φως...
Αμάν, τι θα του έκανε? Θα τον ανέκρινε με το κινητό? Θα του το κάθιζε στο κεφάλι?
Ετοιμάστηκε για το χειρότερο...
Έκανε ένα βήμα παραπίσω, ώστε να έχει χώρο για να αποκρούσει το χτύπημα.
Ο τύπος πλησίασε και.... έσκυψε κάτω απ΄το τραπέζι...
«Συγγνώμη φίλε αλλά της κοπέλας μου εκτοξεύτηκε το σκουλαρίκι...» του είπε.
Η φωνή του φιλικότατη. Τον συμπάθησε αμέσως.
«Δεν πειράζει φίλ廨του είπε και κοίταξε μαζί του από κάτω.
Το σκουλαρίκι ήταν εκεί.
«Ευχαριστώ» του είπε και πήρε την κοπέλα απ’ το χέρι.
Κατευθύνθηκαν προς την πόρτα. Αυτή γύρισε, τον κοίταξε και του έριξε ένα τελευταίο χαμόγελο.
Τα πήρε λίγο...
Μήπως έπρεπε να του μιλήσει?
Άστο να πάει στο καλό.... Τι σε νοιάζει? Συγγενής σου είναι?
....σκέφτηκε και άρπαξε το τελευταίο καροτάκι...
Λένε ότι είμαι γκρινιάρης
Η κατάσταση μου όσο πάει γίνεται και πιο τρελή...
Καταστροφή, φωνές, απόγνωση, τρόμος, κλάμα, αγώνας...θάνατος...
Θυμάμαι με δέος τη στοίβα με το ταχυδρομείο του πατέρα μου.
Τι θέλει ΑΥΤΗ
Ήλιος καυτός να μ’αγκαλιάζει,
Το κείμενο που παραθέτω ανήκει σε έναν πολύ αγαπημένο φίλο, ο οποίος αρνείται πεισματικά να «δικτυωθεί»... Που θα πάει, θα τον πείσω...
Συντροφιά μου ένα μικρό γρατσουνισμένο αυτοκινητάκι...
Σάββατο βράδυ. Middle size bar…
