Merry....Merry... Merry Christmas

Όλοι έχουμε επιθυμίες....
Όλοι ζητάμε ευτυχία...

Λοιπόν...

Εύχομαι σε όλους ολόψυχα
να κάνετε τις επιθυμίες μια μεγάλη αλήθεια...
και η ευτυχία να σας γεμίσει τη ζωή...

Καλά Χριστούγεννα σε όλους!

Last Darkness before Christmas...

Κάποτε είχαμε πιστεύω....
Κάποτε προσπαθούσαμε....
Κάποτε μαζεύαμε προσόντα για ένα καλύτερο αύριο και ξεχνάγαμε το σήμερα...
Κάποτε ο δρόμος έδειχνε να φτάνει κάπου...

Μέχρι που ήρθε το σκοτάδι...
Μέχρι που η νύχτα μας έδειξε και άλλα μονοπάτια, χωρίς φως...
Μέχρι που σταματήσαμε να ανάβουμε πυρσούς
Για να βλέπουμε πιο μακριά...

Τώρα το σκοτάδι μας έχει κυκλώσει...
Από παντού, μέσα κι έξω...
Και δείχνει όμορφο, σαγηνευτικό...

Εκεί που το φωτεινό πράσινο των ματιών δε φαίνεται...
Γίνεται σκοτεινό και μαύρο....
Και κει τελικά φαντάζει η ευτυχία...
Αλήθεια ή ουτοπία, δε με νοιάζει....

Να παν να γαμηθούνε όλα....
Είμαι πια μέρος του μεγάλου σκοταδιού....
Κι άμα το αφήσεις να σ’ αγγίξει μια φορά....
Δεν υπάρχει πισωγύρισμα...

(Το επόμενο θα είναι χριστουγεννιάτικο, το υπόσχομαι ...)

Άγιε μου Βασίλη...

Επειδή όλο το χρόνο ήμουνα καλό παιδί...
Φέρε μου σε παρακαλώ την Sharon Den Adel...
(Στο μαύρο look...)
Υπόσχομαι να τη φροντίζω,να τη προσέχω, να της φέρνω λουλούδια και όλες τις υπόλοιπες αηδίες...

Εντάξει?

Ο μικρός σου
Ghosthunterακος.

Everything counts...

Αυτές τις μέρες μου φταίνε όλα...
Οι δρόμοι, ο καιρός, ο άνεμος, η βροχή...
Ούτε να βρίσω για το ασφαλιστικό δεν έχω όρεξη...
Ούτε να φτύσω τα λαμόγια κάθε πολιτικού χρώματος και χροιάς που μετατρέπουν μέρα με τη μέρα τη χώρα σε τριτοκοσμική...

Εγώ και το τσιγάρο μου...
Εγώ και ο καφές μου...
Αν κι αυτός μπαγιάτικος μου φαίνεται κι ας τον έβαλα τώρα...

Ρε μπας και δαιμονίστηκα?
Μήπως τα πήρε ο δαίμονας μου που έρχονται Χριστούγεννα?

Μου τη δίνει κι αυτός... ο φαταούλας...
Που όσα και να βγάλουμε αυτός θα θέλει περισσότερα...
Αι σιχτίρ πια....
Να δω πόσα καινούργια πανάκριβα παιχνίδια
θα πάρεις για να καλύψεις τα κενά σου...
Μας παρασέρνεις και μας στη δίνη σου
...Μαλάκα

Μάλλον πρέπει ν’ αρχίσω τις βόλτες στα μαγαζιά
Έτσι, να δω μπόλικα στολισμένα κεράκια μπας και μπω στο πνεύμα...

Just another cold morning....

Πάλι τα ίδια....
Κάθε μέρα...
Δεν φτάνει που το «σταμάτα – ξεκίνα» λειτουργεί μόνο του....
Δεν φτάνει που το ραδιόφωνο δείχνει να είναι Playback κι ας είναι “live”...
Κι εσύ ακούς τα ίδια και τα ίδια...
Είναι κι αυτή, πάντα η γυναίκα...
Διαφορετική κάθε φορά...
Που ότι «θάλασσα» κι αν έχει στο δρόμο...
Αυτή εκεί...
Βαμμένη, φτιαγμένη, μ’ ένα τσιγάρο στο χέρι...
Κρατώντας το τιμόνι σφιχτά σφιχτά, μη το χάσει...
Με το μικρό της αυτοκινητάκι...
Θα σου γεμίσει το καθρέφτη και θα σου δείξει πως ξέρει ν’ ανάβει τους προβολείς...
Έτσι χωρίς να έχει αίσθηση τι έχει μπροστά της...

Δεν είναι ότι οι άντρες είναι καλύτεροι...
Απλώς προκαλούν όταν έχει νόημα... όταν είναι εφικτό...
Και συνήθως εκεί που τους παίρνει...
Εκτός από τα τελείως βόδια...

Τι να της πεις τώρα...
Στο κάτω κάτω έχει και την πλάκα του...
Ένα απλό βλέμμα στο καθρέφτη που αν ήταν νύχτα θα ήταν χαμόγελο
και στο πρώτο κενό εξαφανίζεσαι...

Μωρό μου, κάποιος πρέπει να σου εξηγήσει ότι δεν είσαι μόνη...
Δεν σου ανήκει ο κόσμος...
Δεν είμαστε απλώς εμπόδια...
Ηρέμησε...
Τι είναι αυτό αλήθεια, που ένα τόσο όμορφο πλάσμα
Το μεταμορφώνει σε Κονάν τον Βάρβαρο...

Αλλά μάταια...
Τα άδεια κεφάλια δύσκολα γεμίζουν...

Και για να μην παρεξηγούμαστε
Σας λατρεύω όταν τα κάνετε αυτά

Σπάτε τη μονοτονία του μελαγχολικού μου πρωινού...

Little personal bubbles...

Μικρές μικρές πραγματικότητες...
Σαν ξεχωριστά σύμπαντα, φυσαλίδες και σφαίρες στο άπειρο...
Ο καθένας τη δική του...
Tη φουσκώνει, την τραβάει, την ξεχειλώνει ως εκεί που δεν γίνεται...
Όλοι βλέπουν τον δέντρο, ποτέ το δάσος...

Ευχαριστημένοι? Αδύνατον...
Κάτι θα μας ενοχλεί… δε γίνεται
Κάτι θα θέλουμε… δε γίνεται
Για κάτι θα γκρινιάζουμε… δε γίνεται
Όσα και να χουμε...
Σε όλους τους τομείς
Καριέρα, υλικά αγαθά, έρωτας και ότι βάλει ο νους...

Ανικανοποίητα όντα, το ανθρώπινο γένος...

Είναι και το σύστημα έτσι, θα μου πεις.
Ποιο σύστημα όμως? Ποιος συντηρεί και παράγει το σύστημα?
Κάποια εξωγήινη φυλή ή εμείς?
Το αυγό έκανε την κότα ή η κότα το αυγό?

Όμως, από την άλλη μεριά,
αν δεν υπήρχε αυτή μας η «απληστία»
θα προσπαθούσαμε να γίνουμε καλύτεροι?

Μήπως η φύση μας είναι έτσι τελικά,
για να προχωρούμε ένα βήμα περισσότερο?

Don't....

'Μη με κοιτάς έτσι...'

'Επικίνδυνος...'
'Είσαι επικίνδυνος....'
'Πολύ επικίνδυνος...'

'Κινδυνεύω με σένα...'

.....

..........

..............

..................


Γιατί?

Γιατί..... στοχεύεις κατευθείαν στην καρδιά....


(το ποστ πάει με το κομμάτι... στο τέρμα....)

I'm searching for answers
Cause something is not right.
I follow the signs,
I'm close to the fire.

I fear that soon you'll reveal
Your dangerous mind.
It's in your eyes,
what's on your mind.
I fear your smile
and the promise inside.

It's in your eyes,
what's on your mind.
I fear your presence,
I'm frozen inside.

I'm searching for answers
Not questioned before.
The curse of awareness,
There's no peace of mind.
As your true colors show
A dangerous sign.

It's in your eyes,
what's on your mind.
I see the truth
that you've buried inside.

It's in your eyes,
what's on your mind.
There is no mercy,
just anger I find.

I just have to know,
while I still have time.
Do I have to run,
or hide away from you?


Δε ξέρω... βρέστο....

Memories...

Ήταν το πρώτο πράγμα που αντίκρισα, μπαίνοντας στο στρατόπεδο.
Εκεί στο πλάι του δρόμου, με σκυμμένο το κεφάλι να προσπαθεί να γευτεί ότι είχε απομείνει από τη χειμωνιάτικη βλάστηση.
Ούτε γύρισε να με κοιτάξει, φαίνεται είχε συνηθίσει τους ανθρώπους γύρω του...
Από τότε και κάθε φορά που είχα υπηρεσία το έβλεπα σε διάφορα μέρη, είτε να κοιτάζει γύρω, λες και απολάμβανε το τοπίο είτε να τρώει ότι έβρισκε.

Αρκετές φορές είχαμε δοκιμάσει να του δώσουμε τροφή που είχαμε αγοράσει από ένα κατάστημα με είδη για ζώα, αλλά αυτό ποτέ δεν μας καταδέχτηκε...
Ίσως από υπερηφάνεια, ίσως από φόβο, κανείς πια δεν θα μάθει...
Η όψη του, επιβλητική μα και κουρασμένη συνάμα, λόγω της ξεφτισμένης ουράς και του θαμπού τριχώματος, έδειχνε ότι το γέρικο άσπρο άλογο είχε δει και καλύτερες μέρες...
Κανείς δεν το ενοχλούσε ποτέ, ήταν κάτι σαν μασκότ, σαν σήμα κατατεθέν του στρατοπέδου...

Ένα πράγμα μου είχε κάνει εντύπωση και το σκεφτόμουν έντονα τις τελευταίες μέρες της θητείας μου.
Δεν το είχα δει ποτέ, μα ποτέ, να καλπάζει...
Πάντα ήταν ήρεμο και οι κινήσεις του αργές και νωχελικές...

Έτσι πέρασε ο καιρός και ήρθε η ώρα να αποχαιρετήσω και εγώ την στρατιωτική ζωή. Δυο μέρες έμεναν και σαν «παλαιός» έπαιρνα πια το περίπολο που θεωρούταν η καλύτερη υπηρεσία. Απλώς έκανες μερικές βόλτες γύρω γύρω ώστε να ελέγξεις αν όλα είναι οκ.

Τελευταία μου υπηρεσία λοιπόν και ξεκίνησα για το περίπολο μου.
Ήσυχη βραδιά, καλός καιρός, όχι πολύ κρύο, φαινόταν χωρίς εκπλήξεις...
Ξάφνου ένας ρυθμικός ήχος διαπέρασε τα αυτιά μου...
Γύρισα πίσω μου και το είδα...
Το γέρικο άτι κάλπαζε αγέρωχο λες και είχε βγει από ταινία του Ντίσνευ.
Δεν έμοιαζε πια ξεφτισμένο. Το άσπρο του χρώμα έλαμπε μες το μαύρο της χειμωνιάτικης νύχτας.
Το παρακολούθησα με θαυμασμό μέχρι που χάθηκε στον ορίζοντα...
.....
.....
Την άλλη μέρα το βρήκαμε νεκρό, κοντά στο μέρος που το είχα πρωτοδεί...
Το δέσαμε σε ένα τζιπ και το θάψαμε μακριά, βάζοντας πάνω στον τάφο του δυο κατάλευκες πέτρες...

Ίσως να υπάρχουν ακόμα...

Senses...

Μες τη δίνη της μουσικής...
Την θολούρα των καπνών...
Τα χαμογελαστά πρόσωπα...
Τα χρωματιστά ποτά...
Τη μυρωδιά των αρωμάτων...
Τη λαγνεία των βλεμμάτων...

Το μόνο που θυμάμαι
Είναι αυτό το άγγιγμα στο χέρι...

Αυτό και τίποτα άλλο...


(Φαίνεται μεγάλωσα και το φεγγάρι πια, έχει πολλά να μου πει....)

metamorphosis

Ο χρόνος αλλάζει...
Ο καιρός αλλάζει...

Εμείς αλλάζουμε...
Τα θέλω μας, τα πρέπει μας, όλα...

Μένουν μόνο αυτά που έχουν ριζωθεί βαθιά...
Ηθική? Αρχές?

Ίσως αυτά μας κάνουν αυτό που είμαστε...

...τελικά

Aura

Δεν πιστεύω γενικά σε «περίεργες» καταστάσεις, πέραν την λογικής.
Θα επιθυμούσα, όμως πολύ να πιστέψω (I want to believe που λένε και στα Xfiles) και ενδιαφέρομαι για τέτοιου είδους πληροφορίες, γύρω από το υπερφυσικό, διαβάζοντας ότι πέσει στα χέρια μου.
Δυστυχώς μέχρι στιγμής, κάτι, πέρα από τα τετριμμένα και πεζά που ζούμε όλοι δεν είχα την τύχη να δω.

Ένα πράγμα όμως που πιστεύω είναι η αύρα των ανθρώπων.

Για παράδειγμα, υπάρχουν ορισμένοι άνθρωποι που κατευθείαν από την πρώτη επαφή, τείνουν να μου βγάζουν τον χειρότερο μου εαυτό...
Ή τον καλύτερο...
Υπάρχουν και άλλοι που σε ελάχιστα λεπτά συνομιλίας ή έστω επαφής, νοιώθω σαν να τους γνωρίζω χρόνια...

Δεν νομίζω ότι είναι ψυχολογικό ή έχει σχέση με τη γλώσσα του σώματος, γιατί λόγω δουλειάς τυχαίνει να γνωρίζω πολλούς που είναι αρκετά εκπαιδευμένοι για τέτοιου είδους επικοινωνία.
Ε, δεν είναι με όλους το ίδιο...

Κάτι εκπέμπουμε, δε μπορεί...
Το οποίο ή είναι συμβατό ή δεν είναι...

Και το πιο σημαντικό, το ίδιο συμβαίνει και στις ερωτικές σχέσεις...
Όπως και να είσαι ότι και να είσαι, αν δεν υπάρχει χημεία... δεν δουλεύει...

(Το τραγούδι είναι άσχετο, αλλά μ’ αρέσει πολύ....)

Royalty...

-"Τι κάνεις εσύ εδώ? Δεν θα έπρεπε να είσαι εδώ...
Μοιάζεις με βασιλιά..."

-"Μπορεί και να είμαι... πoτέ δεν ξέρεις...

Αλλά ακόμα και στους βασιλιάδες
...οι κορώνες τους βαραίνουν, καμμιά φορά"

Γκρίζος ουρανός...

Το ράδιο τραγουδά...
κάτι γερασμένους στίχους...

Και η μέρα αρχίζει να φωτίζει...
Μέχρι το σκοτάδι να ξαναπέσει...

Και γω μένω εκεί.... να σιγοτραγουδώ...

”Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς

στα πιο μεγάλα θέλω κάνουν πίσω

δεν άντεξαν μαζί και χάθηκαν μακριά

κρύφτηκαν στις σπηλιές χαμένων παραδείσων

Ό,τι αξίζει πονάει, κι είναι δύσκολο

για να μην υποφέρεις φύγε μακριά μου, κρύψου από μένα

δεν ξέρω αν φεύγεις, τώρα, για το λίγο μου

ή αν αυτό που νιώθω ήταν πολύ

πολύ για σένα, πολύ για σένα

Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς

στα πιο μεγάλα θέλω κάνουν πίσω

δεν άντεξαν μαζί και χάθηκαν μακριά

κρύφτηκαν στις σπηλιές χαμένων παραδείσων

Ό,τι αξίζει πονάει, κι είναι δύσκολο...”

(Πυξ Λαξ, οι παλιές αγάπες πάνε στο παράδεισο....)

Ήταν ένας γάιδαρος....

Η συζήτηση έχει ανάψει και το κέφι επίσης.
Έχουν φτάσει ήδη στο τρίτο ποτό και τα χαμόγελα ήδη κυριαρχούσαν.

Ώσπου...

Ένα μεγάλο «κατρασμπαμ» διέκοψε την κουβέντα...
Η ομορφότερη κοπέλα ήταν σωριασμένη φαρδιά πλατιά χάμω...

Το τι ακολούθησε δε λέγεται...
Η έννοια κλαίω ή κατουρήθηκα από τα γέλια απέκτησε νέα διάσταση.
Εντελώς γαϊδούρια...
Χιλιάδες αγριεμένα βλέμματα τριγύρω
Μα αυτοί δεν μπορούσαν να σταματήσουν.

Μάταια προσπαθούσε να πείσει ο καημένος ο μεγάλος...
"Δεν είναι κακά παιδιά..."

"Τους ξέρω..."

Είχαν ήδη φάει τη ρετσινιά
Μα δεν μπορούσαν
Γιατί είχαν κέφι
Κέφι όσο λίγες φορές σε αυτή τη ζωή

Συγνώμη γλυκό κορίτσι
Αλήθεια δεν είμαστε κακά παιδιά...


(Κανένα άλλο ζώο δεν πειράχτηκε κατά την δημιουργία αυτού του ποστ... μόνο το ζώο που το έγραψε...)

Τριμμένο μαύρο...

Αφιερωμένο σε όλες τις ψυχές
που χορεύουν με τον εαυτό τους...

First cold...

Χειμωνιάζει... Μια πρώτη υποψία τσιμπημάτων στο λαιμό μου το υπενθυμίζει.
Πάντα έτσι το καταλαβαίνω, όταν αλλάζει ο καιρός. Κουσούρι από εκείνη την δήθεν «απλή» εγχείρηση αμυγδαλών που είχα την ατυχία να κάνω μεγάλος. Ένας μήνας ταλαιπωρίας που αν την είχα κάνει παιδί θα ήταν μια μέρα.
Τέλος πάντων...
Φταίνε και αυτά τα καταραμένα ξενύχτια... Ίσως και να μεγάλωσα. Να μη με παίρνει πια. Αλλά βλέπεις, είμαι σε αυτή την ηλικία των τρελών... Όλη η τρέλα μαζεμένη. Όλα τα βιώματα, όλα τα στοιχειά, βγαίνουν τώρα...
Δεύτερη εφηβεία σου λέει.
Περίοδος αλλαγών σου λέει...

Δε βαριέσαι...
Ας είναι...

Ούτως ή άλλως εγώ εκεί, το βιολί μου...
Δε πα να χιονίζει...
Με το πουκαμισάκι θα τη βγάλω πάλι...

Reflections...

Ένας πολύχρωμος καθρέφτης
Γεμάτος με τα χρώματα του εαυτού μου...

Είδα την άβυσσο στα μάτια μου...

Και χάρηκα
… όσο ποτέ άλλοτε...

A dream...

Ένα όνειρο που δε θα γίνει ποτέ πραγματικότητα...
Πεζό μεν, αλλά έτσι είναι...
Ξέρω ότι δεν πρόκειται ποτέ να βρω τα χρήματα να την πάρω, εκτός αν το γυρίσω σε προαγωγός, τραγουδιστής, ποδοσφαιριστής, πολιτικός κ.λ.π.

(Ας περιοριστώ στη μικρούλα μου...)

V... Reality

Οι ψυχολόγοι λένε ότι υπάρχουν τρία επίπεδα θεώρησης της πραγματικότητας

Το πρώτο επίπεδο αφορά το να αισθάνεσαι κατώτερος από αυτό που πραγματικά είσαι. Δεν με ενοχλούν αυτοί οι άνθρωποι, γιατί το μόνο που κάνουν είναι κακό στον εαυτό τους και σε κανέναν άλλο. Και μάλιστα αυτοί είναι και οι μοναδικοί που προσπαθούν να γίνουν καλύτεροι...
Το δεύτερο επίπεδο, είναι να γνωρίζεις ακριβώς που βρίσκεσαι και τι δυνατότητες έχεις. Είναι λίγο δύσκολο να είσαι τόσο πολύ ισορροπημένος, ειδικά σε μια τέτοια τρελή εποχή και μάλιστα σε όλους τους τομείς (εργασία, σχέσεις, κλπ ). Συνήθως επειδή ο ένας τομέας επηρεάζει τον άλλο π.χ. μια κακή σχέση μπορεί να επηρεάσει την αποδοτικότητα στην εργασία και το αντίθετο, είναι σπάνιο να βρεις τέτοιους ανθρώπους.

Η τρίτη κατηγορία είναι αυτή που μου τη δίνει...
Η υπερ-θεώρηση των δυνατοτήτων...
Το φαινόμενο αυτό έχει πάρει εντυπωσιακές διαστάσεις γύρω μου.
Τόσο που πήγα να κοιταχτώ σε οφθαλμίατρο μήπως έχουν πάθει κάτι τα μάτια μου...

Βλέπω γύρω μου ανθρώπους-παγώνια... ΄
Έτσι, φουσκωμένα... με μπόλικα μπόλικα φτερά...
Να κορδώνονται και να λικνίζονται, λες και κατάπιαν κανένα στέμμα....
Βλέπω γύρω μου ανθρώπους-Λουδοβίκους...
Έτσι, πριγκηπικά ντυμένους με όλες τις περούκες και τα φρουφρού...

Κοιτώντας όμως καλύτερα, μετά από λίγο, σαν κάτι να ξεθωριάζει....

Βλέπω λοιπόν τον άμυαλο Τ. που το μόνο που κατάφερε ήταν να πείσει τον μπαμπά του να του αγοράσει εκείνο το ωραίο κάμπριο...
Βλέπω την μέτρια Γ. που επειδή την κοίταξε ο κυρ Μήτσος όταν έβγαλε έξω λίγο δέρμα, νομίζει ότι μεταμορφώθηκε στην Playmate 2025…
Βλέπω τον κουτοπόνηρο Μ. που επειδή κατάφερε να πάρει ένα διαγωνισμό, μιζόνοντας τους πάντες, νομίζει ότι έγινε ο Bill Gates…
Βλέπω τον τάδε ή την τάδε που έπιασε δουλειά σε μπαρ και ξαφνικά απέκτησε ύφος καρδιοχειρουργού....

Δεν ξέρω τι τους ωθεί σε τέτοιες καταστάσεις και αν είναι πραγματικές.
Εκείνο που λέω είναι να προσέξουν. Γιατί η ζωή είναι ο μεγαλύτερος διάδρομος προσγείωσης.... Και χωράει πολλά μα πολλά χαλασμένα αεροπλάνα....

Προσωπικά, πιστεύω ότι βρίσκομαι στην δεύτερη με τάση προς την πρώτη...
Αν και οι περισσότεροι μου λένε ότι είμαι στην πρώτη....

One more step...

Another Weekend….

Let the wind blow once more….

Haunted Hunter

Πάρε από μένα το έλεος...
Δώσε μου πίσω τη φωτιά μου...
Άναψε με μέχρι να σβήσω...
Πέταξε μου τη ζωή
Ταξίδεψε με
Πέθανε με, λύτρωσε με

Μια...
Δυο...
Τρεις...
....
....
Χίλιες...

Και σταμάτα...

Μόνο ένα φιλί
...μόνο

Twofacers...

Λένε ότι είμαι γκρινιάρης
Ότι χάνω το δίκιο μου όταν βρίζω και ξεσπάω

Ε λοιπόν αυτό είμαι
Είμαι αληθινός όσο μπορώ να είμαι
Όταν έχω κάτι να πω, θα στο πω κατάμουτρα
Όσο οδυνηρό κι αν είναι

Το προτιμώ όμως αυτό
Όσο και να με φέρνει σε άμεση κόντρα
Και χαίρομαι όταν κάποιοι με βρίζουν μπροστά μου
Χαίρομαι όταν μου τα χώνουν
Γι αυτό και δεν θα πετύχω ποτέ το μέγιστο
Αλλά δεν με ενδιαφέρει
Γιατί αυτά που πέτυχα είναι πολλά
Και τα πέτυχα με ειλικρίνεια και τίμια δουλειά

Γιατί εγώ δεν λέω πράγματα «από πίσω»
Δεν κάνω το φίλο και μετά σκάβω λάκκους όταν οι πλάτες γυρίζουν

Έχω μόνο ένα πρόσωπο
Αυτό...

WYSIWIG
«what you see is what you get…»

Γιατί η «Διπροσωπία» είναι ότι χειρότερο...

Υ.Γ. Κανένας δεν μου είπε τίποτα για το καινούργιο μου avatar... σνιφ...

Comedy...

Η κατάσταση μου όσο πάει γίνεται και πιο τρελή...
Να ναι καλά ο καλός μου φίλος Π. που με κάνει και γελώ,
διακωμωδώντας τα πάντα.

Ίσως τελικά αυτό να μου λείπει,
ο αυτοσαρκασμός και η διακωμώδηση...

είπε ο ....Δον Μαλακάν

Fairy...tale

Σε όλη την διαδρομή ένοιωθε το απαλό άγγιγμα του χεριού της στο σβέρκο του...
Του άρεσε πολύ αυτό το χάδι... Τον ηρεμούσε όσο τίποτε άλλο...
«Δεν χρειαζόταν να έρθεις... Δεν πάω και φαντάρος... Ούτε θα καταλάβεις πότε έφυγα και πότε γύρισα...» της είπε.
«Μα μου λείπεις ήδη...» απάντησε εκείνη και ακούμπησε στον ώμο του.
Κατάλαβε για μια ακόμα φορά γιατί αυτή, ήταν τόσο διαφορετική...
....
....
....
«Διάδρομο παρακαλώ, αν είναι δυνατόν» είπε στην υπάλληλο.
Ένας ήχος μηνύματος διέκοψε την συνομιλία...
«Σ’αγαπώ...»
Γύρισε και την είδε να τον περιμένει έξω απ’ την ουρά...
«Κι εγώ...» της είπε, ζωγραφίζοντας τις λέξεις με τα χείλη του...
....
....
....
Έβαλε την τσάντα στο ντουλάπι και ετοιμάστηκε να κλείσει το κινητό...
«3 μηνύματα ελήφθησαν»
«...Μη φέρεις τίποτα... Μόνο εσένα»
«...Μόνο εσένα»
«...Μόνο εσένα»

Κοίταξε την πόρτα του αεροσκάφους. Ήταν ακόμα ανοιχτή...
«Συγγνώμη το μετάνιωσα. Δεν θα πετάξω τελικά...»

Είπε στην αεροσυνοδό και έτρεξε κοντά της...

Groundhog Day...

Άλλη μια φορά δεν χωράει τίποτα στη βαλίτσα...

Να πάρω τη μεγαλύτερη?
…Ρούχα φραπές
Ας ελπίσω ότι έχει σίδερο το δωμάτιο...

«Το διαβατήριο και την κάρτα επιβίβασης σας παρακαλώ...»
«Βγάλτε το laptop και βάλτε στο πλαστικό δοχείο...»
«Τελευταία ανακοίνωση για...»

«Good evening. Your name please? Ah, ok I have a reservation for you…»
«Smoking…»

...Always…

«Breakfast starts at seven…»


«Good morning P. How was your flight?»
«Fine M. Yours?»

....
....
....

Η μέρα της μαρμότας...

Μα κάθε φορά ξεχνάω και κάτι...
Το ίδιο πράγμα...
Ξεχνάω να πάρω...

...έναν αληθινό φίλο



Αντίο για άλλο ένα τριήμερο...

Wind of change...

Το πρότυπο μου τα παιξε...

Μέχρι να βρω το χρόνο να φτιάξω ένα καινούργιο έβαλα προσωρινά αυτό.



Το περίεργο είναι που συμβαίνει τώρα

Αυτή τη χρονική στιγμή

Λες και σημαίνει κάτι...



Θα δείξει...

Inner...self...

Τραβάς τραβάς και τίποτα δεν τεντώνει.
Δεν πονάς πια. Έκλεισε το τραύμα.
Μα δε χρωστάς πια τίποτα. Έχεις ξεχρεώσει.

Έχεις συγχωρέσει...

Μα το σακί σου άνοιξε κι αυτό.
Και δεν ήταν άδειο.
Χειρότερο απ’ της Πανδώρας...
Χειρότερο απ’ του Αιόλου...

Τώρα ποιος θα σωθεί και ποιος θα μείνει...

Άραγε πονάς το ίδιο όταν καρφώνεις και καρφώνεσαι?

Και αυτόν? Εκείνον τον μαύρο και άσπρο εαυτό?

Τι θα τον κάνεις ε? Αφού ούτε στα μάτια δεν μπορείς να τον κοιτάξεις...

Χέρια πολλά...
Μα όλα είναι κομμένα...

Δεν πρέπει την παλάμη... Είναι λάθος...
αλλά εκείνο το κόκκινο πράγμα που χτυπά...

Είπες ότι «πρίγκιπες» δεν υπάρχουν...
Τι διάολο...
Τους έσπασες όλους? Ξεχνάς την γρουσουζιά? 7 χρόνια είναι αυτά....

Άντε ξεκόλλα...
Τι θέλεις επιτέλους?
Έτσι θα σαι? Στα σκοτάδια ή στο φως?
Βάλτα κάτω...
Δες...
Νιώσε...
Ξεσκόνισε την ασημένια πανοπλία...
Άνοιξε τη περικεφαλαία να περάσει ο άνεμος..
Ξύπνα το άλογο...
Βγες απ’ το κάστρο...
Κρύψε όμως το σπαθί...

Η άστο για ομορφιά...

Ακόμα ένα... ας ελπίσουμε το τελευταίο...

Καταστροφή, φωνές, απόγνωση, τρόμος, κλάμα, αγώνας...θάνατος...
Και μετά είναι όλοι αυτοί που «συζητάνε»...
Και μετά είναι όλοι αυτοί που «βρίζουν»... ο ένας τον άλλο...
Εσύ ήσουν, εσείς είστε, εμείς έτσι, εμείς αλλιώς...
Και μετά είναι όλοι αυτοί που «ιδρώνουν»... δήθεν...
Αλλά μπορεί και ναι...
Για άλλο λόγο όμως...
Μπας και χάσουνε κάνα σταυρό...
Για τους άλλους Σταυρούς όμως δεν τους νοιάζει...
Αυτούς τους «λευκούς» που είναι χτισμένοι με δάκρυα...

Και μετά είμαστε όλοι εμείς...
Που βλέπουμε...
Που ακούμε...
Και για μια ακόμα φορά
Νοιώθουμε αδύναμοι...
Που αύριο θα πάμε στις «δουλειές¨» μας...
Να τα συζητάμε...
Και να ξανανιώσουμε αδύναμοι...
Ούτως ή άλλως σε λίγες μέρες θα κάνουμε αυτό που θέλουν...
Θα πάμε να τους ψηφίσουμε...
Αυτούς ή τους άλλους ή τους παράλλους...
Τι σημασία έχει?

Μόνο οι «Σταυροί» θα μείνουν...
Και μερικά λουλούδια από τη μάνα, τ’αδέρφια, τον πατέρα, τον φίλο...

Σκατά...

Η κόλαση είναι εδώ τελικά...

You have...mail

Θυμάμαι με δέος τη στοίβα με το ταχυδρομείο του πατέρα μου.
Τον ζήλευα που είχε τόσα γράμματα.
Μεγάλοι φάκελοι και σοβαροστημένα logos επάνω τους...
ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΤΕΕ, Τράπεζα Ειδική, Τράπεζα Μαζική, Τράπεζα Τρομερή...
Τα έβλεπα και τον θεοποιούσα... Μου φαίνονταν τόσο σημαντικά, τότε...

«Όταν μεγαλώσω θα έχω και γω τόσα πολλά?» σκεφτόμουνα...

Τώρα με το ζόρι το ανοίγω, το ρημάδι το κουτί.
Θα έλεγα ότι κάπου φοβάμαι κιόλας.
Ξέρω ότι μέσα, είναι μόνο αριθμοί...
Αριθμοί που πρέπει να μοχθήσω για να μηδενιστούν.
Προσωπικά δεν υπάρχουν... Αυτά είναι πια μόνο email…
Email ανθρώπων που δεν ξέρω την γραφή τους...

Χμ.. Θυμάμαι το τελευταίο γράμμα που είχα πάρει από εκείνο το ξανθό κορίτσι.
Ήταν ποτισμένο με τ’ άρωμα της...

Τώρα τι να μυρίσω...
Η μόνη μυρωδιά είναι απ’ τα πυρακτωμένα σύρματα του τροφοδοτικού...

Άλλες εποχές...

Νοσταλγία...

Αγαπούσαμε άραγε διαφορετικά?

Turning back...

Καινούργια γυαλιά, καινούργιο ρολόι, αρκετές αποθηκευμένες ώρες ύπνου, νέο ρεκόρ στα γκελ πετρών στο νερό, ένα ufo που μάλλον είδα στις βραδινές αστρικές παρατηρήσεις μου και ένα μαύρο χρώμα που είχα καιρό να πετύχω. Ίσα ίσα για ν’ ακούσω το πόσο ομόρφυνα από τις γνωστές «τριγυρνούσες»...
Αυτά μπορώ να σκεφτώ σαν απολογισμό αυτών των λίγων ημερών.
Το χειρότερο με τις διακοπές είναι η στιγμή της επιστροφής. Αυτό το συναίσθημα του «που θα γυρίσω τώρα», μου είναι αδύνατο να το ξεπεράσω. Ευτυχώς που αυτό το καιρό, τα πράγματα είναι ακόμη ήσυχα. Δεν θα μπορούσα ν’ αντέξω τηλέφωνα και υποχρεώσεις από την αρχή, πριν προλάβω να πιω τον πρώτο καφέ της νέας περιόδου με ησυχία. Ούτως ή άλλως, θα κοιμάμαι όρθιος την πρώτη μέρα οπότε φίλε, πάνε οι συμβουλές για κόψιμο των πέντε φραπέδων. Ίσως πρέπει να το γυρίσω σε ντεκαφεινέ και φρουκτόζη... Τέλος πάντων, ποτέ δεν ήμουνα της υγιεινής ζωής. Το περίεργο είναι ότι οι τελευταίες εξετάσεις μου ήταν «όσο πιο καθαρές γίνεται»...
Κακό σκυλί ψόφο δεν έχει...

Καλό χειμώνα λοιπόν, Hunter.

Battle of...

Τι θέλει ΑΥΤΗ

Να είναι κούκλος, δυναμικός, ανεξάρτητος, ευαίσθητος εκεί που πρέπει, σκληρός εκεί που πρέπει, ευγενικός όταν πρέπει, τομάρι εκεί που πρέπει, νοικοκύρης, να κάνει όλες τις δουλειές, να μην είναι τσιγκούνης όσα κι αν βγάζει, να βγάζει όμως πολλά και ταυτόχρονα να της αφιερώνει πολύ χρόνο, να την αφήνει «ελεύθερη» όχι όμως τόσο ώστε να αισθάνεται ότι δεν ενδιαφέρεται, να ζηλεύει μόνο όταν θέλει αυτή, να μην ενοχλείται από τους «φίλους» της αλλά αυτός να μην έχει «φίλες» γιατί είναι όλες πουτάνες, να έχει σούπερ σπορ αμαξάρα που να χωράει όμως τις 3000 τσάντες με καλλυντικά της όταν πάνε εκδρομή, να είναι κομψός, πάντα στη μόδα, χωρίς κανένα ψεγάδι άσχετα αν έχει σκάψει τον κήπο ή αλλάξει το σκασμένο λάστιχο πριν, να μην βλέπει ποδόσφαιρο ή παίζει playstation παρά μόνο όταν αυτή έχει βγει και φυσικά να της στέλνει πολλά sms με αγάπες και λουλούδια άσχετα αν βλέπει τελικό ευρωπαϊκού πρωταθλήματος, να κάνουν σεξ μόνο όταν θέλει εκείνη, να έχει ενσωματωμένο ημερολόγιο εορτών, γενεθλίων, επετείων 1,2,3 μηνών καθώς και 1,2,5,10 ετών, να ακούει όλα τα νέα του γραφείου και να την συμπονά για αυτό που αισθάνεται άσχετα αν την συγκεκριμένη στιγμή έχει δουλέψει ήδη 12 ώρες, δεν βλέπει μπροστά του και θέλει να δει ειδήσεις γιατί έχει εισβάλει η Τουρκία στην Θράκη....κλπ κλπ κλπ

Τι θέλει ΑΥΤΟΣ

Να τον φλομώνει στο σεξ παίρνοντας αυτή πρωτοβουλία, να του μαγειρεύει κανένα καλό παστίτσιο (ή ότι του αρέσει τέλος πάντων), να μην του λερώνει την αμαξάρα του και να μην του τα κάνει κουδούνια με την γκρίνια της...

(Τα παραπάνω δεν έχουν ουδεμία σχέση με την πραγματικότητα... λέμε τώρα...)

AnotherSummerTimeStory...2

Μια καρδιά...

Ένα φιλί...

Μια αγκαλιά...


Ένα δειλινό...


Μια παραλία...

Ένα χέρι να κρατάει σφιχτά το δικό σου...

Πολύχρωμα ποτά...

Αγαπημένα τραγούδια...

Τι λες?

Θα' ρθεις?

AnotherSummerTimeStory...

Ήλιος καυτός να μ’αγκαλιάζει,
θάλασσα με μπόλικο αλάτι για να νοστιμίσω,
πολύχρωμα ξεφτισμένα πετραδάκια,
φυτά μεσογειακού τύπου,
ψαράκια που περιφέρονται μπας και φάνε κάνα κομμάτι λουκουμά,
αλλοδαποί κρατούν πετσέτες και γυαλιά «μαιμού»,
τζιτζίκια με ανιχνευτή κίνησης (δεν σας πειράζω ρε χαζά, να σας δω θέλω...),
ένας μαγευτικός ορίζοντας,
φραπέ σε πλαστικό με σπαστό εμπριμέ καλαμάκι,
ένα πακέτο τσιγάρα γεμάτο άμμο,
σαγιονάρες που καίνε γιατί ξέχασα να τις βάλω στη σκιά,
αυτή η καταραμένη σφήγκα που με γυροφέρνει,
άσπροι κύκλοι γύρω από τα μάτια γιατί δεν λέω να βγάλω το γυαλί,
ανοικτό κινητό στο τσαντάκι με 35 κλήσεις και 43 μηνύματα από το γραφείο,

και γω εκεί
με ανοικτό το «battery compartment»
να προσπαθώ να τις γεμίσω
ώστε να ζήσω άλλη μια χρονιά χωρίς τον φορτιστή μου...

Ταξίδι by ZAFMAN

Το κείμενο που παραθέτω ανήκει σε έναν πολύ αγαπημένο φίλο, ο οποίος αρνείται πεισματικά να «δικτυωθεί»... Που θα πάει, θα τον πείσω...

Ονειρεύομαι ένα μεγάλο ταξίδι
Ένα ταξίδι ατελείωτο
Βγαλμένο απ’ τον κόσμο της φαντασίας
Χωρίς πρακτορεία και πλάνα
Γεμάτο εκπλήξεις
Χωρίς αποσκευές
Με εισιτήριο τη σκέψη
Σε μέρη παρθένα απ’ τον κόσμο
Σε θάλασσες και πελάγη άγνωστα
Σε πολιτισμούς ακατέργαστους
Πέρα πολύ πέρα από τους χάρτες
Με μόνο οδηγό και συμβουλάτορα
Την πυξίδα της καρδιάς μου
Για να δω και να μάθω
Ανοίγοντας διάπλατα τα μάτια της ψυχής
Ναι! Αυτό είναι το όνειρο μου
Ένα ταξίδι ονειρεμένο
Να ακούσω άλλους σφυγμούς
Να αγγίξω άλλες ψυχές
Να ψηλαφίσω νέες καρδιές
Να γνωρίσω
Να μάθω
Να νιώσω
Τι είδους ταξίδι είναι αυτό – όμως?
Διαφορετικό
Αλλιώτικο
Εντελώς πρωτότυπο
Είναι το ταξίδι στο αρχέγονο όνειρο
Στις ίδιες τις καταβολές μου
Είναι η βυθομέτρηση ψυχής κ’ νου
Πρέπει να το κάνω
Όσο κι αν το επιχείρησα απέτυχα
Κόλλησε στην γραφειοκρατία
«Δεν έχεις διαβατήριο» μου έλεγαν
«Δεν μπορείς να ταξιδέψεις»
Ίσως αν βρω ένα διαβατήριο
Τα καταφέρω
Ψάχνω το δικό μου διαβατήριο
Τη δική μου ταυτότητα
Τα έχω ανάγκη
Για να περάσω «επιτυχώς» τον έλεγχο
Βαλίτσες και πράματα δε με νοιάζουν
Τι να τα κάνω?
Τι μου χρειάζονται άλλωστε?
Είναι όλα συμβάσεις
Όταν, φίλε, φτάσεις όπου ονειρεύεσαι
Μπορείς, τότε, να αγοράσεις
Ότι τόσα χρόνια σου λείπει

Κατάλαβες για τι ταξίδι
Σου μιλάω τόση ώρα?

… ZAFMAN

Φίλε μου, να είσαι πάντα καλά και το ταξίδι
που τόσο πολύ ζητάς, σου εύχομαι να το ζεις κάθε μέρα...
Σου αξίζει το καλύτερο...
Γιατί είσαι και θα είσαι πάντα αληθινός
και θα λες τα πράγματα με τ’ όνομα τους...

(Καλοτάξιδη και η GT...
αν τελικά δεν λειτουργήσει η λογική σου,
που δεν στο συνιστώ...
γάμησε τα κι άστα...
πάτα το γκάζι...
άκου το κροτάλισμα..
και φύγε...)

Smile in the water

Του φάνηκε πως το είδε...
Εκεί πάνω στο λευκό των σπασμένων κυμάτων...
Παρέα με ένα μοναχικό τραγούδι...
Να λάμπει αγκαλιά με το φεγγάρι...

Ήταν το μόνο που θυμόταν
Και το μόνο που πραγματικά τον ενδιέφερε

Στροβιλίζοντας τον χαμένο του εαυτό
Κάτι του έλεγε ότι η δύναμη που κινούσε τα βουνά
Βρισκόταν εκεί
Ακόμα...
Και τον περίμενε...

Αρκεί να έβλεπε αυτό
Και τίποτα άλλο...

There was a time when mountains could move…
There was a time when a light was ahead of him…
There was a time when steel was his partner…
But all these can happen again

If he can see that… smile

Cold...

Cold...

Μικρές αποδράσεις...

Γιατί οι κανονικές διακοπές αργούν...

Γιατί δεν γίνεται να είμαστε συνέχεια στην τσίτα...

Λίγο μουσική και ξάπλα στον ήλιο...

Ένα καλό δείπνο...

Και μερικά παράξενα γλυκά σε μικρές ποσότητες...

Γεμίζουν λίγο τις μπαταρίες...

Ακόμα και μέσα στην Αθήνα...

Rhine

Ο Ρήνος απλώνεται μπροστά μου, όπως δεν τον έχω δει ποτέ...
Μοιάζει απίστευτα γαλάζιος και καθαρός.
Η Γερμανία έχει καιρό να δει τέτοιον ήλιο.

Τα καφέ και τα εστιατόρια, γεμάτα...
Χαρούμενα πρόσωπα παντού...

Τα βήματα μου ηχούν βαριεστημένα πάνω στη σιδερένια γέφυρα,
φανερώνοντας την κούραση μου απ’ τη γεμάτη μέρα.

Δίπλα μου, δυο ζευγαράκια φιλιούνται με πάθος...
Ζηλεύω αλλά δεν το δείχνω... Προσπερνώ...
Ούτως ή άλλως η παρέα που είμαι μαζί είναι στο κόσμο τους...
Στον παγωμένο κόσμο του κέρδους...

Νοσταλγία...

Που όρεξη για επαγγελματικές συζητήσεις.

Το μόνο που μου έρχεται στο μυαλό είναι ένα ασπρόμαυρο φόρεμα,
ένα σκουπιδάκι στα μαλλιά και μια όμορφη ψυχή...

Αλήθεια, από πόσες εικόνες αποτελείται μια όμορφη ψυχή?

Μαλώνω την καρδιά μου για την «κακή» συμπεριφορά και συνεχίζω...

Το «Business Lunch» θα ξεκινήσει...

Νοσταλγία

Συντροφιά μου ένα μικρό γρατσουνισμένο αυτοκινητάκι...
Που χρήματα τότε για επισκευές
Δεν με ενδιέφερε κιόλας. Αρκούσε που είχε κασετόφωνο και τασάκι..

Τότε… που μετρούσαμε τις δραχμούλες για ένα πακέτο τσιγάρα και ένα φραπέ «γλυκό με γάλα» στο κυλικείο του ΕΜΠ...
Παρέα με τα χιλιάδες βιβλία που τρόμαζες απ’ τον όγκο τους και τα ηχηρά ονόματα που τα συνόδευαν...
«Berkeley Quantum Physics», «Διαφορικές εξισώσεις IV» και άλλα τέτοια περίεργα, αν θυμάμαι καλά....

Γιατί πια μου φαίνονται όλα, τόσο απόμακρα....Λες και ο χρόνος ενηλικιώθηκε ξαφνικά...

Χαρούμενα χρόνια παρ όλη την αφραγκιά και το άγχος.
Εργαστήρια, συνεργασίες, φιλίες, ανέμελοι καφέδες, επαναστατικές διαθέσεις, σχέσεις που αγάπησα και σχέσεις που μίσησα...
Στρατός, κούραση, άγχος, ξεφτίλα αλλά και απίστευτα ευτράπελα που δεν θα τα ξεχάσω ποτέ...

Μετά η σκληρή πραγματικότητα...
«Καριέρα – εξέλιξη – υποχρεώσεις» το τρίπτυχο της ένταξης στο σύστημα...

Τα γέλια σταμάτησαν να είναι αυθόρμητα και έγιναν λιγοστά...

Και τώρα πια τι?

Τώρα χτίστηκαν τα κάστρα...
Τώρα ακόμα και η κουτσουλιά απ’ το ελεύθερο περιστέρι προκαλεί άγχος...
Τώρα τα δερμάτινα φαίνονται κρύα...
Τώρα η ησυχία ακόμα και με 200+ είναι παγωμένη...

Μου έχει λείψει αυτό το αυτοκινητάκι
Όποιος το έχει, αν υπάρχει, να το προσέχει...
Γιατί κάτω από τη σκουριασμένη λαμαρίνα έχω αφήσει την καρδιά μου...
Μια καρδιά που το χρώμα της ήταν κόκκινο...
Και αν κλείσεις τα μάτια.... θα την ακούσεις ακόμα να χτυπά...
Έτσι ζωντανά όπως τότε...

Drops of time

Εαυτοί γεμάτοι κομμάτια...
Μελαγχολικές καρδιές...
Και φίλοι να ψιθυρίζουν...

Στο βάθος... μπουκάλια χυμένο «ξύδι»...
Και μικρά σύννεφα καπνού
Ταξιδεύουν αλλού τη σκέψη...

Και γω χαμογελάω...
Βλέποντας μέχρι την άκρη του τραπεζιού...
Λίγες μικρές σταγόνες χρόνου...
Να έρχονται και να φεύγουν...

Ο κόσμος στάθηκε πάνω στους ώμους μου...
Και γω να προσπαθώ να κρατήσω το βάρος

Γιατί δε ξέρω πια
...τι είναι σωστό ή λάθος

Relativity...

Πάντα έψαχνε την αλήθεια.

Ώσπου έχτισε σιγά σιγά τη δική του

Μα εκείνη τον ξεγέλασε

και τον ανάγκασε να ζει μες το δικό της ψέμα...


Κατάλαβε ότι αλήθεια δεν υπάρχει

Εξαρτάται απλώς από το σύστημα αναφοράς, από τον τρόπο που ο καθένας παρατηρεί τα γεγονότα...


Και δυστυχώς υπάρχουν τόσα διαφορετικά συστήματα

Όσα και οι άνθρωποι σε τούτη τη Γη...

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»



(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)



«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»



(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)



Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.



Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.





Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.



Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.



«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»



(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)



Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:



«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»



Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:



* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ







ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.



* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ





ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.



Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων



(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").






ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

Those eyes...

Πρωί καθημερινής. Φτάνοντας επιτέλους μετά από μια ώρα και, στο δρόμο του γραφείου...
Τίποτα δεν φαινόταν ότι θα διέκοπτε την πρωινή μου νύστα. Ίδιο άγχος, ίδια κούραση... Άδειος από συναισθήματα, με τις μόνες μου σκέψεις να περιφέρονται γύρω από τα «θέματα» που είχα να αντιμετωπίσω...
Φτάνοντας στην τελευταία δεξιά στροφή πριν το γραφείο, διέκρινα μια κίνηση στην απέναντι μεριά του δρόμου...
Μια κοπελίτσα σε ένα αναπηρικό καροτσάκι, και μια ηλικιωμένη κυρία (προφανώς συγγενής, μητέρα δεν ξέρω) να κρατάει τα χερούλια...
Η γειτονιά είναι από τις λίγες που διαθέτει χαμηλωμένες ράμπες, ειδικά για την διευκόλυνση αυτών των ανθρώπων.
Κάποιος όμως είχε παρκάρει ακριβώς εκεί, κλείνοντας την μισή δίοδο πρόσβασης.
Η ηλικιωμένη γυναίκα είχε καταφέρει να κατεβάσει το μισό καρότσι με τη μια ρόδα στο δρόμο και προσπαθούσε να καταφέρει και το υπόλοιπο. Το κορίτσι επάνω, ταρακουνιόταν έντονα αλλά έδειχνε να το υπομένει χωρίς να δυσανασχετεί.
Και ξαφνικά γύρισε και με κοίταξε....
Ένοιωσα το βλέμμα της να τρυπάει την καρδιά μου...
Ανέκφραστο αλλά τόσο έντονο και λυπημένο...
Ποτέ δεν το θα ξεχάσω...
Έστριψα δεξιά και συνέχισα, ψάχνοντας στα γύρω στενά για να παρκάρω.
....
....
....
Εννιά και, ώρες μετά, κατάλαβα τι είχα κάνει...

Γιατί ρε μαλακισμένο, δεν σταμάτησες να βοηθήσεις?
Γιατί ρε βολεμένε, εγωίσταρε, καθίκι, τομάρι δεν τα παράτησες όλα να τρέξεις?
Και το χειρότερο? Ούτε καν σου πέρασε αυτή η σκέψη απ’το μυαλό τη συγκεκριμένη στιγμή....
Τόσο σκατάς έγινες πια? Δεν σε δικαιολογεί τίποτα, ούτε αυτά που έχεις περάσει...
Τι φταίει και έχεις γίνει τόσο απαθής και αδιάφορος?
Καμιά δικαιολογία...
Απαράδεκτος...
Μαλάκας...
Εγωκεντρικό κάθαρμα...
Εαυτούλης...

Σου αξίζει δυο μέρες τώρα να σε στοιχειώνουν αυτά τα μάτια...


(Αφιερωμένο στην Αμαλία... μπας και με μισήσω λιγότερο... )

Κάποτε θα γινόταν...

Εξετάζεται (μέσω επιτροπής φυσικά) από το Υπουργείο Οικονομικών, η εφαρμογή της μεθόδου που απεικονίζεται, σε κάθε πληρωμή οφειλών προς το Κράτος (ΦΠΑ, εφορία κλπ)....

Landed Eagle

Ξέρω ότι όλοι οι άνθρωποι είμαστε διαφορετικοί...
...αν και τόσο ίδιοι

Ξέρω ότι αγαπάμε διαφορετικά
...αν και τόσο ίδια

Τι είναι καλύτερο?

Strange love or no love?


Ναι... τώρα, πριν έρθει το δωδεκάμηνο...


Eagle has landed…

Εκεί ψηλά...να βλέπει το λευκό...
Με τα φτερά του κάτω...
Αλλά είναι πια δυνατά... Είναι?

Μένει μόνο να τινάξει το χιόνι...




(Γαμώτο... τι το θελα να ανέβω...)

Love list

Δέκα πράγματα που αγαπώ αυτόν τον καιρό...


1.Τα χάδια και τις αγκαλιές, που καταλήγουν κάπου (γενικώς)
2.Τα φιλιά στο στόμα (μόνιμο κόλλημα)
3.Τις γυναίκες που ξέρουν τι θέλουν
4.Τους ανθρώπους που λένε μπροστά σου αυτό που σκέφτονται και όχι πίσω σου.
5.Τους φίλους που είναι πάντα εκεί για σένα.
6.Να τρέχω με δυνατή μουσική χωρίς να έχει κίνηση.
7.Το ότι μπορούμε επιτέλους να κυκλοφορούμε με ένα τζην και ένα t-shirt.
8.Τις μπλουζίτσες που αφήνουν την κοιλίτσα ακάλυπτη (στις γυναίκες....και ας μην είναι πλάκα...)
9.Τα όνειρα για καλοκαιρινές διακοπές.
10.Το να δίνω δώρα και να εισπράττω χαμόγελα... αληθινά χαμόγελα...

Hate list

Δέκα πράγματα που μισώ αυτό τον καιρό
(η σειρά δεν παίζει ρόλο)

1) Να βλέπω τις ίδιες εικόνες που με στεναχωρούν, να μην αλλάζουν ποτέ
2) Το «Θέλω» αλλά δεν κάνω τίποτα για να το πετύχω
3) Το «σ’αγαπώ» αλλά φοβάμαι να στο δείξω
4) Την απάθεια για την αλλαγή στη δική μας καθημερινότητα
5) Τους ανθρώπους που επιτίθενται από θέση ισχύος
6) Την έλλειψη εκτίμησης σε αυτά που έχουμε και την κατάθλιψη γι αυτά που μας λείπουν
7) Την νέα έμφυτη επιθυμία μας να θέλουμε να αισθανόμαστε δυστυχισμένοι
8) Την απόλυτη έλλειψη λογικής
9) Τον τυχοδιωκτισμό λόγω ανασφάλειας
10) Την χρησιμοποίηση του sex σαν όπλου


P.S. Myself included….

Whiskey με... καρότα

Σάββατο βράδυ. Middle size bar…
Μουσική καλή... Όλα τα είδη...
Αυτός? Ασυνόδευτος, λόγω μαλακίας... αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...
Λόγος? Υποστήριξη σε φίλο, για τον οποίο αισθάνεται λίγο ένοχος, αν και δεν φταίει.

Αποφάσισαν να πιάσουν τραπέζι, όχι από τα καθιστικά, από τα άλλα, τα όρθια.
Με τα σκαμπώ που ψάχνεις ενστικτωδώς με το πόδι, να βρεις να στηριχτείς...

Ποτό? Ουίσκυ γνωστής μάρκας. Τον χάλαγε αρκετά μετά, αλλά την ώρα εκείνη φαινόταν η καλύτερη επιλογή.

Σε λίγο το μικρό στρογγυλό τραπέζι γέμισε με όλα τα απαραίτητα συνοδευτικά.
Καροτάκια, αγγουράκια, πατατάκια, ποπ κόρν και στη μέση ένα μικρό πιατάκι με ένα πολλά υποσχόμενο ντιπ. Δίπλα τα γνωστά αναψυκτικά, νερά και παγάκια.

«Θα τα πιούμε δηλαδή σήμερα, ρε φίλε?» η ερώτηση...
«Πάλι τρέχοντας θα γυρίσουμε...» η απάντηση...
«Θα γυρίσουμε όμως?» η ερώτηση...
«Άσε το ένστικτο να δουλέψει...» η απάντηση...
Καλή απάντηση. ...Άσε το ένστικτο να δουλέψει...

Τα καροτοαγγουράκια του φάνηκαν κορυφή... Βλέπεις δεν είχε φάει τίποτα πριν.
Άρχισε να τα μασουλάει, πίνοντας και κουβεντιάζοντας.
Κάποια μηνύματα στο κινητό, διέκοψαν για λίγο την κουβέντα. Χωρίς όμως να διακόψουν και το μασούλημα...

«Ωπ, κάτι σε κόβει άσχημα απέναντι...»
«Ποιος τη γαμάει...δεν έχω όρεξη για άλλες μαλακισμένες» απάντησε και συνέχισε να πληκτρολογεί, χωρίς να σηκώσει ούτε καν το βλέμμα...
«Ναι, αλλά συνοδεύεται, θα πέσει ξύλο...»
Του κινήθηκε η περιέργεια. Σήκωσε τα μάτια και έριξε μια ματιά απέναντι.

Η κοπέλα, ξανθιά με ίσιο μακρύ μαλλί, γύρω στα 25-30, καλοντυμένη με όχι «όλα έξω».
Εκείνος έλειπε. Είχε πάει να συνομιλήσει με έναν γνωστό του, παραπέρα.
Η κοπελιά είχε καρφώσει το βλέμμα της πάνω του. Ξέρεις, εκείνο το έντονο, που σου λέει «εδώ είμαι»...
Έριξε μια ματιά στο συνοδό της. Μια χαρά παιδί και χαμογελαστός.
Εκείνη συνέχισε το άγριο κάρφωμα... Κατευθείαν στα μάτια... Και με ένα ελαφρό χαμόγελο...
Δεν μπορεί, ή αδερφός της θα είναι ή φίλος ή κάτι άλλο, σκέφτηκε.
Οι σκέψεις και το κάρφωμα σταμάτησαν εντελώς.
Ο συνοδός επέστρεψε.
Τι αδερφός και φίλος... Τέτοια φιλιά και τέτοια χουφτώματα είχε καιρό να δει...
Πόσο ερωτευμένοι φαίνονταν...
«Δεν μπορεί, θα έκανα λάθος. Παρεξήγησα...» σιγοψιθύρισε και έβαλε λίγο ακόμα ουίσκι στο ποτήρι.
Ξαφνικά το παλικάρι, ένοιωσε το κάλεσμα της φύσης και αναχώρησε για τα ιδιαίτερα...
Εκείνος, είχε πιάσει γερή κουβέντα περί αυτοκινήτων ώσπου είδε ένα χαμόγελο στο πρόσωπο του φίλου του...
«Ωχ, άντε πάλι...»
Γύρισε, και τι να δει. Η κοπελιά του χαμογελούσε κανονικότατα, κοιτάζοντας τον απευθείας στα σαστισμένα μάτια του.
Δεν είναι ότι δεν είχε ξαναδεί τέτοια. Χιλιάδες. Απλώς του έκανε εντύπωση, η απότομη αλλαγή στάσης. Απ’ τον Ανα στον Καιάφα...in seconds…

Αποφάσισε να το φιλοσοφήσει...
Τι να φταίει άραγε?
Μήπως ο τύπος την βασανίζει και θέλει να τον εκδικηθεί?
Μήπως θέλει να τον κάνει να ζηλέψει?
Μήπως δεν της αρέσει?
Μήπως τρελάθηκε μαζί του?
Ποιος να γνωρίζει? Άβυσσος η ψυχή της γυναίκας...

Τέλος πάντων. Γύρισε από την άλλη μεριά. Φτύσιμο.
Όχι ότι δεν τον κολάκευε. Αλλά κωλόπαιδο δεν ήταν και δεν θα γινόταν ποτέ...
Το πράγμα συνεχίστηκε όλο το βράδυ.
Και το φτύσιμο το ίδιο...
......
.......
.......

Ώρα 3.30. Οι δυο φίλοι είχαν γίνει λιάταρα. Μάλιστα τον ένα, τον συνόδεψε ο διευθυντής του μαγαζιού στην τουαλέτα, καθότι γνωστός, για να ρίξει λίγο νερό στο πρόσωπο...

Ξάφνου ο τύπος φάνηκε να έρχεται προς το μέρος του. Κρατούσε το κινητό στα χέρια του με ανοικτό το φως...
Αμάν, τι θα του έκανε? Θα τον ανέκρινε με το κινητό? Θα του το κάθιζε στο κεφάλι?

Ετοιμάστηκε για το χειρότερο...
Έκανε ένα βήμα παραπίσω, ώστε να έχει χώρο για να αποκρούσει το χτύπημα.

Ο τύπος πλησίασε και.... έσκυψε κάτω απ΄το τραπέζι...
«Συγγνώμη φίλε αλλά της κοπέλας μου εκτοξεύτηκε το σκουλαρίκι...» του είπε.
Η φωνή του φιλικότατη. Τον συμπάθησε αμέσως.
«Δεν πειράζει φίλ廨του είπε και κοίταξε μαζί του από κάτω.
Το σκουλαρίκι ήταν εκεί.
«Ευχαριστώ» του είπε και πήρε την κοπέλα απ’ το χέρι.
Κατευθύνθηκαν προς την πόρτα. Αυτή γύρισε, τον κοίταξε και του έριξε ένα τελευταίο χαμόγελο.

Τα πήρε λίγο...
Μήπως έπρεπε να του μιλήσει?

Άστο να πάει στο καλό.... Τι σε νοιάζει? Συγγενής σου είναι?
....σκέφτηκε και άρπαξε το τελευταίο καροτάκι...