...Απορίες

Τι αγαπάμε πραγματικά?

Την μορφή της, όταν γεμίζει τον ορίζοντα?
Τον τρόπο που τα χέρια της ταράζουν τις αισθήσεις?
Το υγρό άγγιγμα των χειλιών της?
Τις λέξεις που μας διαπερνούν?
Την χροιά των ήχων που μένουν μέσα?
Το «σ’αγαπώ» που μας τρέφει?
Το ρίγος στο κορμί της όταν την διαπερνά το πάθος?
Η αίσθηση ότι μας «χρειάζεται»?


Δεν ξέρω...

Το μόνο που ξέρω είναι ότι...
ΘΕΛΩ να σ’αγαπώ...

Αντιθέσεις

Ηλιαχτίδες και φεγγάρι
Ποτάμια και φωτιές
Σκοτάδια και αστέρια
Υπομονή και τρεχάλα
Άγγελοι και νυχτερίδες
Ζωή και ησυχία


Υπάρχει όμως και άλλη μια...

Την είχα ξεχάσει...δεν με ξέχασε όμως εκείνη


...Καρδιές και εαυτοί


Ε? Εσύ τι λες?

Ονειρο...τεχνία

Περνώντας από το δρόμο της χαράς
Σε είδα να φτιάχνεις όνειρα
Κλεμμένες κλωστές και πολύχρωμα υφάσματα
Και εσένα... να ψάχνεις να βρεις το μοτίβο..

Χρώματα, γραμμές και νότες που μιλάνε
Όλα στοιβαγμένα στο ίδιο το τραπέζι
Μπλεγμένα σ’ένα κουβάρι...στο κουβάρι της ζωής...

Να τσακώνονται ποιο θα είναι πρώτο
Μα δεν έχει σημασία...

Γιατί αυτό που τους δίνει λάμψη...

Είσαι εσύ

Νεύρα....

Μερικές μέρες...τι να πω...

Λες και είναι καταραμένες...

No fear

Σκέψεις γυρνάνε στο μυαλό μου...
Δαίμονες αφόρητοι που με ποδοπατούν..
Τοποθεσίες απαγορευμένες χωρίς λόγο και αιτία...
Φως, σκοτάδι και ξανά πίσω..
Ηρεμία και καταστροφή μαζί...
Πανικός, πανικός του φόβου
Δρόμοι παντού μα η έξοδος πουθενά...
Η πανοπλία μου φανταχτερή, πανίσχυρη...
Τυφλώνει τους πάντες...
...για να κρύβει καλά το δάκρυ

Κανείς δεν μου κρατάει το χέρι...
Γιατί εγώ...δεν το ζήτησα...
Η αλυσίδα είναι δική μου...
Πρέπει να πολεμήσω...μόνος...

Να σταματήσω...
Να σταματήσω να φοβάμαι...

...το φόβο μου


(Σε μια στιγμή αδυναμίας....Συγγνώμη....)

Εβίβα

Στις όμορφες άψυχες...
Στις τρέλες μιας ζεστής.... εποχής...
Στις υποχρεώσεις και τα μη-καθήκοντα...
Στην κατάρα και στην τύχη...
Στον κύκλο... ΚΑΙ των αισθήσεων...
Στ’ ακούσματα τα φευγάτα...
Στα ποιήματα που θεραπεύουν...
Στους δαίμονες που ξενοκοιμούνται...
Στα μεγαλεία που βαρέθηκαν...
Στους εαυτούς μας που γύρισαν πλάτη...

Στους «ανθρώπους»

Στην υγειά μας

Future...light...

Η βάρκα άρχισε να βουλιάζει...
Ούτε κατάλαβε πως έγινε αυτό...
Ένοιωσε το νερό να τον αγκαλιάζει...
Άνοιξε το ντουλαπάκι, μα σωσίβιο πουθενά...
Κατάλαβε τότε ότι απλώς δεν υπήρξε ποτέ...

Το παγωμένο νερό όλο και τον κάλυπτε, κάνοντας την καρδιά του να πονάει...
«Ξέρω καλό κολύμπι.» Σκέφτηκε... «Πάντα ήξερα....»
Κούνησε τα πόδια του, αλλά κάτι δεν πήγαινε καλά...
Τότε την είδε...
Είδε την τεράστια μαύρη μπάλα, δεμένη σφικτά...
Κάτι έγραφε πάνω της...Έσκυψε να δει...

«Παρελθόν....»

Σκέφτηκε να φωνάξει βοήθεια αλλά το μαύρο σκοτάδι του ωκεανού του διέλυσε κάθε ελπίδα...

Άλλες φορές θα προσπαθούσε...
Μα τώρα ήταν πολύ κουρασμένος...

Και ξάφνου, ένα φως φάνηκε στο ορίζοντα...
Μικρό, αχνό μα έδειχνε να μεγαλώνει συνεχώς...

Η καρδιά του ξαναγέμισε ελπίδα...

Βαρυσήμαντη ανακοίνωση

Μετά την μεγάλη λαϊκή κατακραυγή είμαι αναγκασμένος να προβώ σε αφαίρεση της μπλούζας από γνωστή blog-ίστρια και να την επιστρέψω στο μουσείο, όπου και θα πάρει την θέση που της αρμόζει δίπλα σε κλασσικά αριστουργήματα της ελληνιστικής και βυζαντινής περιόδου.

(Επειδή είναι της μόδας οι ανακοινώσεις είπα να ακολουθήσω το ρεύμα.....)

Memories...

Οδηγώντας για τον κόσμο των stars...


Αν κάνεις το λάθος και ψωνίσεις από τούτο τον δρόμο...να δω πως θα γυρίσεις...


My favorite place...


Εκπληκτικό...


Εκεί που είναι πάντα καλοκαίρι...


Ταξίδι στα άστρα...


Inside space shuttle...


Πόσο θα ήθελα να ήσουν μαζί μου...

Fashion....no more

Μετά τα πρόσφατα δραματικά γεγονότα όπως

περιπλανήσεις πήραν μορφή και κλέβουν μπλούζες,
ροζ τετραδιάκια με δουλεύουν,
κολλητοί πήραν πέτρες και διαλύουν σπίτια,
φαντάσματα βγήκαν από τους τάφους και παρενοχλούν serenites,
ήρθαν οι Κινέζοι,
ήρθαν οι Pink Floyd και ζητάνε δικαιώματα χρήσης στίχων,
φραουλίτσες άφησαν τον κάμπο και πήραν σβάρνα τα μαγαζιά,
τα μουσεία κηρύσσουν απεργία,
o blogger administrator με κατηγορεί για εγκάθετη διαφήμιση,
κλπ
κλπ

αποφάσισα η μπλούζα να καεί στο πυρ το εξώτερον....

Fashion ... non Victim

Taking over me....

Law of physics

Εντροπία…
Η τάση του κόσμου να προχωράει προς το χάος.
Έτσι είναι... πάντα το γυαλί ραγίζει....πάντα το γυαλί θα σπάσει...
Ποτέ δεν θα δούμε τα κομμάτια να ξανακολλάνε...μόνα τους...
Όχι σ΄ αυτό τον κόσμο...όχι με αυτούς τους νόμους...όχι με αυτή την φύση...

Και πως επανέρχεται?

Η μόνη λύση είναι να δώσουμε ενέργεια...ενέργεια και προσπάθεια...

Και οι άνθρωποι μέρος του κόσμου τούτου είναι....
Πλάσματα φτιαγμένα από τα ίδια υλικά...
Ακολουθούν τις ίδιες κατευθύνσεις...την ίδια πορεία...την ίδια μοίρα...
Και τα δικά τους γυαλιά ραγίζουν....και τα δικά τους γυαλιά σπάνε...

Η διαφορά είναι ότι τα κομμάτια είναι πολλά...
Δεν ταιριάζουν εύκολα...
Πάντα κάτι θα μείνει εκτός...

Έστω και ένα μικρό κομμάτι...