Merry....Merry... Merry Christmas

Όλοι έχουμε επιθυμίες....
Όλοι ζητάμε ευτυχία...

Λοιπόν...

Εύχομαι σε όλους ολόψυχα
να κάνετε τις επιθυμίες μια μεγάλη αλήθεια...
και η ευτυχία να σας γεμίσει τη ζωή...

Καλά Χριστούγεννα σε όλους!

Last Darkness before Christmas...

Κάποτε είχαμε πιστεύω....
Κάποτε προσπαθούσαμε....
Κάποτε μαζεύαμε προσόντα για ένα καλύτερο αύριο και ξεχνάγαμε το σήμερα...
Κάποτε ο δρόμος έδειχνε να φτάνει κάπου...

Μέχρι που ήρθε το σκοτάδι...
Μέχρι που η νύχτα μας έδειξε και άλλα μονοπάτια, χωρίς φως...
Μέχρι που σταματήσαμε να ανάβουμε πυρσούς
Για να βλέπουμε πιο μακριά...

Τώρα το σκοτάδι μας έχει κυκλώσει...
Από παντού, μέσα κι έξω...
Και δείχνει όμορφο, σαγηνευτικό...

Εκεί που το φωτεινό πράσινο των ματιών δε φαίνεται...
Γίνεται σκοτεινό και μαύρο....
Και κει τελικά φαντάζει η ευτυχία...
Αλήθεια ή ουτοπία, δε με νοιάζει....

Να παν να γαμηθούνε όλα....
Είμαι πια μέρος του μεγάλου σκοταδιού....
Κι άμα το αφήσεις να σ’ αγγίξει μια φορά....
Δεν υπάρχει πισωγύρισμα...

(Το επόμενο θα είναι χριστουγεννιάτικο, το υπόσχομαι ...)

Άγιε μου Βασίλη...

Επειδή όλο το χρόνο ήμουνα καλό παιδί...
Φέρε μου σε παρακαλώ την Sharon Den Adel...
(Στο μαύρο look...)
Υπόσχομαι να τη φροντίζω,να τη προσέχω, να της φέρνω λουλούδια και όλες τις υπόλοιπες αηδίες...

Εντάξει?

Ο μικρός σου
Ghosthunterακος.

Everything counts...

Αυτές τις μέρες μου φταίνε όλα...
Οι δρόμοι, ο καιρός, ο άνεμος, η βροχή...
Ούτε να βρίσω για το ασφαλιστικό δεν έχω όρεξη...
Ούτε να φτύσω τα λαμόγια κάθε πολιτικού χρώματος και χροιάς που μετατρέπουν μέρα με τη μέρα τη χώρα σε τριτοκοσμική...

Εγώ και το τσιγάρο μου...
Εγώ και ο καφές μου...
Αν κι αυτός μπαγιάτικος μου φαίνεται κι ας τον έβαλα τώρα...

Ρε μπας και δαιμονίστηκα?
Μήπως τα πήρε ο δαίμονας μου που έρχονται Χριστούγεννα?

Μου τη δίνει κι αυτός... ο φαταούλας...
Που όσα και να βγάλουμε αυτός θα θέλει περισσότερα...
Αι σιχτίρ πια....
Να δω πόσα καινούργια πανάκριβα παιχνίδια
θα πάρεις για να καλύψεις τα κενά σου...
Μας παρασέρνεις και μας στη δίνη σου
...Μαλάκα

Μάλλον πρέπει ν’ αρχίσω τις βόλτες στα μαγαζιά
Έτσι, να δω μπόλικα στολισμένα κεράκια μπας και μπω στο πνεύμα...

Just another cold morning....

Πάλι τα ίδια....
Κάθε μέρα...
Δεν φτάνει που το «σταμάτα – ξεκίνα» λειτουργεί μόνο του....
Δεν φτάνει που το ραδιόφωνο δείχνει να είναι Playback κι ας είναι “live”...
Κι εσύ ακούς τα ίδια και τα ίδια...
Είναι κι αυτή, πάντα η γυναίκα...
Διαφορετική κάθε φορά...
Που ότι «θάλασσα» κι αν έχει στο δρόμο...
Αυτή εκεί...
Βαμμένη, φτιαγμένη, μ’ ένα τσιγάρο στο χέρι...
Κρατώντας το τιμόνι σφιχτά σφιχτά, μη το χάσει...
Με το μικρό της αυτοκινητάκι...
Θα σου γεμίσει το καθρέφτη και θα σου δείξει πως ξέρει ν’ ανάβει τους προβολείς...
Έτσι χωρίς να έχει αίσθηση τι έχει μπροστά της...

Δεν είναι ότι οι άντρες είναι καλύτεροι...
Απλώς προκαλούν όταν έχει νόημα... όταν είναι εφικτό...
Και συνήθως εκεί που τους παίρνει...
Εκτός από τα τελείως βόδια...

Τι να της πεις τώρα...
Στο κάτω κάτω έχει και την πλάκα του...
Ένα απλό βλέμμα στο καθρέφτη που αν ήταν νύχτα θα ήταν χαμόγελο
και στο πρώτο κενό εξαφανίζεσαι...

Μωρό μου, κάποιος πρέπει να σου εξηγήσει ότι δεν είσαι μόνη...
Δεν σου ανήκει ο κόσμος...
Δεν είμαστε απλώς εμπόδια...
Ηρέμησε...
Τι είναι αυτό αλήθεια, που ένα τόσο όμορφο πλάσμα
Το μεταμορφώνει σε Κονάν τον Βάρβαρο...

Αλλά μάταια...
Τα άδεια κεφάλια δύσκολα γεμίζουν...

Και για να μην παρεξηγούμαστε
Σας λατρεύω όταν τα κάνετε αυτά

Σπάτε τη μονοτονία του μελαγχολικού μου πρωινού...