Memories...

Ήταν το πρώτο πράγμα που αντίκρισα, μπαίνοντας στο στρατόπεδο.
Εκεί στο πλάι του δρόμου, με σκυμμένο το κεφάλι να προσπαθεί να γευτεί ότι είχε απομείνει από τη χειμωνιάτικη βλάστηση.
Ούτε γύρισε να με κοιτάξει, φαίνεται είχε συνηθίσει τους ανθρώπους γύρω του...
Από τότε και κάθε φορά που είχα υπηρεσία το έβλεπα σε διάφορα μέρη, είτε να κοιτάζει γύρω, λες και απολάμβανε το τοπίο είτε να τρώει ότι έβρισκε.

Αρκετές φορές είχαμε δοκιμάσει να του δώσουμε τροφή που είχαμε αγοράσει από ένα κατάστημα με είδη για ζώα, αλλά αυτό ποτέ δεν μας καταδέχτηκε...
Ίσως από υπερηφάνεια, ίσως από φόβο, κανείς πια δεν θα μάθει...
Η όψη του, επιβλητική μα και κουρασμένη συνάμα, λόγω της ξεφτισμένης ουράς και του θαμπού τριχώματος, έδειχνε ότι το γέρικο άσπρο άλογο είχε δει και καλύτερες μέρες...
Κανείς δεν το ενοχλούσε ποτέ, ήταν κάτι σαν μασκότ, σαν σήμα κατατεθέν του στρατοπέδου...

Ένα πράγμα μου είχε κάνει εντύπωση και το σκεφτόμουν έντονα τις τελευταίες μέρες της θητείας μου.
Δεν το είχα δει ποτέ, μα ποτέ, να καλπάζει...
Πάντα ήταν ήρεμο και οι κινήσεις του αργές και νωχελικές...

Έτσι πέρασε ο καιρός και ήρθε η ώρα να αποχαιρετήσω και εγώ την στρατιωτική ζωή. Δυο μέρες έμεναν και σαν «παλαιός» έπαιρνα πια το περίπολο που θεωρούταν η καλύτερη υπηρεσία. Απλώς έκανες μερικές βόλτες γύρω γύρω ώστε να ελέγξεις αν όλα είναι οκ.

Τελευταία μου υπηρεσία λοιπόν και ξεκίνησα για το περίπολο μου.
Ήσυχη βραδιά, καλός καιρός, όχι πολύ κρύο, φαινόταν χωρίς εκπλήξεις...
Ξάφνου ένας ρυθμικός ήχος διαπέρασε τα αυτιά μου...
Γύρισα πίσω μου και το είδα...
Το γέρικο άτι κάλπαζε αγέρωχο λες και είχε βγει από ταινία του Ντίσνευ.
Δεν έμοιαζε πια ξεφτισμένο. Το άσπρο του χρώμα έλαμπε μες το μαύρο της χειμωνιάτικης νύχτας.
Το παρακολούθησα με θαυμασμό μέχρι που χάθηκε στον ορίζοντα...
.....
.....
Την άλλη μέρα το βρήκαμε νεκρό, κοντά στο μέρος που το είχα πρωτοδεί...
Το δέσαμε σε ένα τζιπ και το θάψαμε μακριά, βάζοντας πάνω στον τάφο του δυο κατάλευκες πέτρες...

Ίσως να υπάρχουν ακόμα...