Θυμάμαι με δέος τη στοίβα με το ταχυδρομείο του πατέρα μου.Τον ζήλευα που είχε τόσα γράμματα.
Μεγάλοι φάκελοι και σοβαροστημένα logos επάνω τους...
ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΤΕΕ, Τράπεζα Ειδική, Τράπεζα Μαζική, Τράπεζα Τρομερή...
Τα έβλεπα και τον θεοποιούσα... Μου φαίνονταν τόσο σημαντικά, τότε...
«Όταν μεγαλώσω θα έχω και γω τόσα πολλά?» σκεφτόμουνα...
Τώρα με το ζόρι το ανοίγω, το ρημάδι το κουτί.
Θα έλεγα ότι κάπου φοβάμαι κιόλας.
Ξέρω ότι μέσα, είναι μόνο αριθμοί...
Αριθμοί που πρέπει να μοχθήσω για να μηδενιστούν.
Προσωπικά δεν υπάρχουν... Αυτά είναι πια μόνο email…
Email ανθρώπων που δεν ξέρω την γραφή τους...
Χμ.. Θυμάμαι το τελευταίο γράμμα που είχα πάρει από εκείνο το ξανθό κορίτσι.
Ήταν ποτισμένο με τ’ άρωμα της...
Τώρα τι να μυρίσω...
Η μόνη μυρωδιά είναι απ’ τα πυρακτωμένα σύρματα του τροφοδοτικού...
Άλλες εποχές...
Νοσταλγία...
Αγαπούσαμε άραγε διαφορετικά?
14 σχόλια:
Photo deviantart.com
Μέσα σε ένα κουτάκι σφραγισμένο έχω κλεισμένο όλο μου το χτες σε γράμματα γραμμένο. Ποτέ κανένα μέιλ δεν μπόρεσε να αντικαταστήσει τη λαχτάρα του γράμματος που μπορείς να ακουμπήσεις, να μυρίσεις, να το δεις να κιτρινίζει από το χρόνο, να αποκοιμηθείς διαβάζοντας τις τελευταίες του σειρές για ν-οστή φορά...Αθεράπευτα ρομαντική; Ενδεχομένως...
Δεν ξερω αν αγαπουσαμε διαφορετικα τοτε. Εχω επιλεξει να αγαπαω ερωτικα χωρις γραμματα, ουτε και μεηλ. Ακι δε θα το κανω ποτε, γιατι οντως, δεν εχει την ιδια σημασια οπως λες κι εσυ..
Αχ μωρέ Φαντασματάκι μου, τι νοσταλγία ένιωσα με τα κιτρινισμένα γράμματα..
Εχω κι εγω ένα κουτί γεμάτο τέτοια..
Δε νομίζω όμως οτι αγαπαω λιγότερο χωρίς αυτά..
Είναι όμορφο να λαμβάνεις νεα απο ανθρώπους που αγαπάς και είναι μακριά οπως κι αν είναι..
@tradescadia, γιατί εμείς πάμε πίσω? Απλώς πήραμε τα κομμάτια της πανοπλίας και τα βιδώσαμε σφιχτά σφιχτά... Μείνε έτσι. :)
@lifewhispers, όλα αυτά παίζουν τον ρόλο τους. Είναι μικρά κομματάκια μιας ερωτικής ατμόσφαιρας. Καλώς ήρθες.
@αλητισσα, εσύ γλυκειά μου και το mail το κάνεις πιο τρυφερό από δέκα κιτρινισμένα γράμματα...
Kiss
δεν αλλαζει το συναισ8ημα
σ οποια εποχη και να ζουμε...
:-)
@bliss, το συναίσθημα σε ζαλίζει,σε πονά,σε κάνει να κλαις, σε κάνει να γελάς,σε αδειάζει και σε γεμίζει ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Έχεις δίκιο μικρή μου. Ο τρόπος έκφρασης αλλάζει. Και μαζί αυτά τα δυό, συνθέτουν την μαγεία...
Καλώς ήρθες :)
Ghost.. στο προηγούμενο σχόλιο τα είπες όλα.. θα μπορούσε από μόνο του να είναι ποστ.
Alexandre, σ'ευχαριστώ.
Καλώς ήρθες ;)
όχι δεν αγαπάμε διαφορετικά.. απλά είναι αυτή η αίσθηση του χαρτιού, που αγγίζαμε τα ανάγλυφα γράμματα από το πάτημα της πένας ή του μολυβιού και που μπορεί να υπήρχε η μυρωδιά και μόνον από το χέρι και το άρωμα του άλλου.. αχχχ τι μου έκανες τώρα. πόσα γράμματα έχω γράψει και μου έχουν γράψει.. που πηγαινοερχόντουσαν σε άλλες ηπείρους μακρινές και αδημονούσαμε να παραδοθούν και να μας παραδοθούν. τα έχω όλα φυλαγμένα. εγώ, ένας άνθρωπος που δεν κολλάει με πράγματα και αντικείμενα του παρελθόντος. παρά μόνον με τα γράμματα και καμιά φορά με φωτογραφίες.
με συγκίνησες.
@desposini, ήθελα να σου πω πολλά αλλά με όλα αυτά γύρω μας, τι να πούμε...
Να σαι καλά
Ποτέ δεν ένιωσα τόσο πολύ λαχτάρα να σκίσω τον φάκελο και να δω τι έχει μέσα (εξαιρούνται λογαριασμοί, κτλ., που καταλαβαίνεις εξ όψεως περί τίνος πρόκειται). Κάποτε μου έκαναν δώρο και έναν χαρτοκόπτη, αλλά σιγά μην είχα την υπομονή να βρω που είναι και να τον χρησιμοποιήσω.
Τώρα πια περνάει μια μέρα και λέω, ωχ, τι θα έχει μαζευτεί πάλι στο μέιλ-μποξ! Να υπάρξει, Θεέ μου, μια μερα που να μην πρεπει να το ανοίξεις το ριμάδι.
Η εποχή μας, δυστυχώς μας έχει κάνει να μην λαχταράμε πράγματα και η λαχτάρα να ανοίξεις τον φάκελο είναι απερίγραπτη.....
χ@χλιδακι, καλώς ήρθες!
Sweeeeet!!!
Ego epimeno akoma kai tora na afino gramena xartakia sta spitia ton agapimenon mou prosopon opou tous grafo tis skepseis mou kai poso xairomai pou tous exo konta mou. Kai kathe fora pou kapoio apo ayta taksideyei grafo gramma. Merikoi to niothoun kai to ektimoun poly,sygkinountai. Alloi,vythismenoi sti psifiaki epoxi,me koitan aporimenoi! Ti na kaneis.
Δημοσίευση σχολίου