Συντροφιά μου ένα μικρό γρατσουνισμένο αυτοκινητάκι...Που χρήματα τότε για επισκευές
Δεν με ενδιέφερε κιόλας. Αρκούσε που είχε κασετόφωνο και τασάκι..
Τότε… που μετρούσαμε τις δραχμούλες για ένα πακέτο τσιγάρα και ένα φραπέ «γλυκό με γάλα» στο κυλικείο του ΕΜΠ...
Παρέα με τα χιλιάδες βιβλία που τρόμαζες απ’ τον όγκο τους και τα ηχηρά ονόματα που τα συνόδευαν...
«Berkeley Quantum Physics», «Διαφορικές εξισώσεις IV» και άλλα τέτοια περίεργα, αν θυμάμαι καλά....
Γιατί πια μου φαίνονται όλα, τόσο απόμακρα....Λες και ο χρόνος ενηλικιώθηκε ξαφνικά...
Χαρούμενα χρόνια παρ όλη την αφραγκιά και το άγχος.
Εργαστήρια, συνεργασίες, φιλίες, ανέμελοι καφέδες, επαναστατικές διαθέσεις, σχέσεις που αγάπησα και σχέσεις που μίσησα...
Στρατός, κούραση, άγχος, ξεφτίλα αλλά και απίστευτα ευτράπελα που δεν θα τα ξεχάσω ποτέ...
Μετά η σκληρή πραγματικότητα...
«Καριέρα – εξέλιξη – υποχρεώσεις» το τρίπτυχο της ένταξης στο σύστημα...
Τα γέλια σταμάτησαν να είναι αυθόρμητα και έγιναν λιγοστά...
Και τώρα πια τι?
Τώρα χτίστηκαν τα κάστρα...
Τώρα ακόμα και η κουτσουλιά απ’ το ελεύθερο περιστέρι προκαλεί άγχος...
Τώρα τα δερμάτινα φαίνονται κρύα...
Τώρα η ησυχία ακόμα και με 200+ είναι παγωμένη...
Μου έχει λείψει αυτό το αυτοκινητάκι
Όποιος το έχει, αν υπάρχει, να το προσέχει...
Γιατί κάτω από τη σκουριασμένη λαμαρίνα έχω αφήσει την καρδιά μου...
Μια καρδιά που το χρώμα της ήταν κόκκινο...
Και αν κλείσεις τα μάτια.... θα την ακούσεις ακόμα να χτυπά...
Έτσι ζωντανά όπως τότε...
15 σχόλια:
Photo old car by dannyp5000
www.deviantart.com
Αυτά τα φαντάσματα του παρελθόντος... πόσο όμορφα είναι... Ακόμα κι ο πόνος πλέον είναι απλά μια ανάμνηση. Και μου'χουν μείνει στη μνήμη τόσο ζωντανές οι όμορφες στιγμές. Και μου δίνουν δύναμη να προχωράω. Τι μου θύμησες βρε κυνηγέ τώρα....
Πάντως, εγώ είχα δεί το πρώτο μου αυτοκίνητο στο δρόμο - το οποίο το είχα πουλήσει με μεγάλη δυσκολία τολμώ να πω - κόρναρα και γνώρισα και την κοπέλλα που το είχε αγοράσει. Το φρόντιζε τόσο πολύ καλά. Την αγκάλιασα και την φίλησα. Μέχρι και σήμερα είμαστε φίλες....
Σου εύχομαι να το δείς κι εσύ μια μέρα το δικό σου. Όσο καλύτερα διατηρημένο μπορεί να είναι.
The best of the best!!!!!!!!
Τι ωραία χρόνια, αλήθεια, καλέ μου! Τότε που όλα φάνταζαν μοναδικά και πρωτόγνωρα και ο ορίζοντας άνοιγε στα πόδια μας! Και θα κατακτούσαμε τον κόσμο! Κάτι κατακτήσαμε, δε βρίσκεις; Παρά το άγχος, παρά τις αναποδιές... Αυτό το αυτοκινητάκι όμως είναι η αρχή του παντός! Και θα μείνει πάντα!
Καταπληκτικό κείμενο...
Πολλά φιλιά
"Και αν κλείσεις τα μάτια.... θα την ακούσεις ακόμα να χτυπά...
Έτσι ζωντανά όπως τότε..."
Τότε δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας...
@blue, όμορφα ήταν όντως...Σαγηνευτικά όμορφα...
'Οσο για το αυτοκίνητο, δε το πιστεύω ότι το πέτυχες στο δρόμο και έγινες και φίλη με την ιδιοκτήτρια. Απίστευτο. Φαίνεται ότι το καημένο δεν ήθελε να σε αφήσει...
Φιλί
@shades, thanks my blog-friend :)
@vampiria, έτσι ακριβώς γλυκειά μου. Τα είπες όλα. Όσο για το τι κατακτήσαμε τελικά, άστο... Κατακτήσαμε πολλά και χάσαμε εκείνα τα αθώα συναισθήματα. Αξίζει? Το ψάχνω...
Πολλά φιλάκια επίσης
@3parties, κάθε μέρα την ακούω... Τώρα τελευταία όλο και περισσότερο.
Σ'ευχαριστώ που βρήκες λίγο χρόνο από τα 3 πάρτυ σου και πέρασες. :)
Πίστεψέ το κυνηγέ. Δεν λέω ποτέ ψέμματα....χιχιχι
Εμένα πάλι δεν μου αρέσουν ούτε οι αφραγκίες μου, ούτε τα βιβλία, ούτε τίποτα. Είμαι η δυστυχισμένη γενιά! Γι αυτό και δεν θα έχουμε τίποτα να διηγούμαστε όταν μεγαλώσουμε, ακριβώς όπως κάνεις εσύ τώρα....
@blue, και γω δε λέω... απλώς σωπαίνω... Αλλά όταν μιλάω, οι ήχοι είναι αληθινοί...
Φιλί Χ2
@nowayout, κάνεις λάθος. Το κάνεις ήδη. Διάβασε το μπλογκ σου ξανά...
επιλογή μας ήταν να τ αφήσουμε
(κι όχι πως δεν ξέραμε τί θ ακολουθούσε,ή δεν ξέρουμε τί θ ακολουθήσει...)
ας προσέχαμε λοιπόν και ας μην παρακαλάμε τώρα τον καθένα να προσέχει ό,τι εμείς πετάξαμε ως περιττό..
Στο χέρι μας ήταν να το κρατήσουμε
Τ ομολογώ με νευρίασε πολύ αυτό το ποστ...όχι εσύ..απλά προχωράμε και πετάμε ότι πιο πολυτιμότερο έχουμε για να μπούμε σ άλλα πρότυπα και έλα βρες ή πες μου το ποσοστό αυτών που είναι ικανοποιημένοι απ την τωρινή τους ζωή....
Η δικη μου η καρδια ειχε χρωμα πρασινο και δυστυχως εχω παψει να την ακουω ,εδω και πολλα χρονια.
Να την προσεχεις την δικη σου, σαν θησαυρο. Τον πιο πολυτιμο απ'ολους!
@βρε alkyoni μου, γιατί το πήρες τόσο βαριά? Το θέμα του ήταν η νοσταλγία... Κάθε χρονική περίοδος έχει τα δικά της καλά και κακά. Και μερικές φορές οι επιλογές δεν είναι τόσο "δικές" μας. Απλώς δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά.
@tolitsa, Σ' ευχαριστώ πολύ και καλωσήρθες, αλλά πράσινο χρώμα? Μου δίνεις ένα ακόμα hint? :)
:)
Σε καταλαβαινω!!!Και εγω δεν μπορεις να φανατστεις ποσο δενομαι με αντικειμενα...με τα αυτοκινητα ειδικα εχω μια αγαπη...!Το πρωτο μου βεβαια δεν το αγαπουσα τοσο οσο αυτο που εχω τωρα!!!
Ευτυχως ειναι νωρις για μενα...!:pAλλα μην τα λες ετσι μαζεμενα γιατι με φοβησες;)
Φιλακιαααααα
@3parties, :)
@ανατολη, μη φοβάσαι μικρή μου, όλες οι περίοδοι της ζωής έχουν τα καλά και τα κακά τους.
Μη ξεχνάς, η ίδια η ζωή είναι η μεγαλύτερη περιπέτεια...
Φιλούκια
Δημοσίευση σχολίου