Πονούσε παντού. Οι δυνάμεις του λιγοστές.
Ζαλισμένος ακόμα από το χτύπημα, έριξε μια ματιά τριγύρω.
Εκείνη, ήταν πεσμένη μπροστά στον μαύρο τοίχο...
Με όση δύναμη του έμενε, προσπάθησε να σηκωθεί. Δεν μπορούσε όμως.
Σε κάθε του κίνηση, τα πάντα χάνονταν
«Πρέπει, σκέφτηκε...πρέπει να προσπαθήσω...»
Και ξάφνου, σαν η μορφή της να τον γέμισε δύναμη...
Σηκώθηκε και την πήρε στην αγκαλιά του.
Αυτό ήταν....
Ανέβηκε στον τοίχο και την ακούμπησε στην άλλη μεριά.
Εκείνη χαμογέλασε ...
Ένιωσε την καρδιά του να χτυπάει δυνατά.
Ήταν η τελευταία φορά που ένιωθε κάτι....
11 σχόλια:
Γιατί τόσο δραματικό;
Το θέμα είναι η υπερπροσπάθεια του...
Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικα..
Sorry αν σε ψυχοπλάκωσα
It's OK! I will live!
Γράφεις πολύ ωραία. :)
Σ'ευχαριστώ πολύ :)
(Γιατί ήδη δέχτηκα αρνητικά σχόλια από αλλού...Δεν πειράζει όμως...Όποιος δεν θέλει αλλάζει κανάλι..)
θα ήθελα να ξέρω το story πριν από αυτό...
Μεγάλο πράγμα οι θυσίες.. Και σπάνιο στις μέρες μας..
Πολύ όμορφο..
Καλησπέρα, φαντασματοκυνηγέ:)
Δεσποσύνη μου καλησπέρα
If you look elsewhere you may find... ;)
Γλυκειά μου Weirdo σ'ευχαριστώ.
Έχεις δίκιο, πολύ σπάνιο.
Συνήθως κοιτάμε τον εαυτό μας..
Όταν το κίνητρο είναι αρκετά δυνατό...καταφέρνεις τα πάντα!
Τα πάντα, έτσι ακριβώς...
Καλημέρα tradescadia :)
επίλογος Αλμοδοβάρ.
Η θέληση και το πείσμα ζωντανεύουν και νεκρούς.
Καλησπέρα παίχτη.
Τι λέει εκεί μέσα; Όλα καλά;
Γεια σου φιλάρα!
Σωστός και παλι!
Καλησπέρα
Δημοσίευση σχολίου