Those eyes...

Πρωί καθημερινής. Φτάνοντας επιτέλους μετά από μια ώρα και, στο δρόμο του γραφείου...
Τίποτα δεν φαινόταν ότι θα διέκοπτε την πρωινή μου νύστα. Ίδιο άγχος, ίδια κούραση... Άδειος από συναισθήματα, με τις μόνες μου σκέψεις να περιφέρονται γύρω από τα «θέματα» που είχα να αντιμετωπίσω...
Φτάνοντας στην τελευταία δεξιά στροφή πριν το γραφείο, διέκρινα μια κίνηση στην απέναντι μεριά του δρόμου...
Μια κοπελίτσα σε ένα αναπηρικό καροτσάκι, και μια ηλικιωμένη κυρία (προφανώς συγγενής, μητέρα δεν ξέρω) να κρατάει τα χερούλια...
Η γειτονιά είναι από τις λίγες που διαθέτει χαμηλωμένες ράμπες, ειδικά για την διευκόλυνση αυτών των ανθρώπων.
Κάποιος όμως είχε παρκάρει ακριβώς εκεί, κλείνοντας την μισή δίοδο πρόσβασης.
Η ηλικιωμένη γυναίκα είχε καταφέρει να κατεβάσει το μισό καρότσι με τη μια ρόδα στο δρόμο και προσπαθούσε να καταφέρει και το υπόλοιπο. Το κορίτσι επάνω, ταρακουνιόταν έντονα αλλά έδειχνε να το υπομένει χωρίς να δυσανασχετεί.
Και ξαφνικά γύρισε και με κοίταξε....
Ένοιωσα το βλέμμα της να τρυπάει την καρδιά μου...
Ανέκφραστο αλλά τόσο έντονο και λυπημένο...
Ποτέ δεν το θα ξεχάσω...
Έστριψα δεξιά και συνέχισα, ψάχνοντας στα γύρω στενά για να παρκάρω.
....
....
....
Εννιά και, ώρες μετά, κατάλαβα τι είχα κάνει...

Γιατί ρε μαλακισμένο, δεν σταμάτησες να βοηθήσεις?
Γιατί ρε βολεμένε, εγωίσταρε, καθίκι, τομάρι δεν τα παράτησες όλα να τρέξεις?
Και το χειρότερο? Ούτε καν σου πέρασε αυτή η σκέψη απ’το μυαλό τη συγκεκριμένη στιγμή....
Τόσο σκατάς έγινες πια? Δεν σε δικαιολογεί τίποτα, ούτε αυτά που έχεις περάσει...
Τι φταίει και έχεις γίνει τόσο απαθής και αδιάφορος?
Καμιά δικαιολογία...
Απαράδεκτος...
Μαλάκας...
Εγωκεντρικό κάθαρμα...
Εαυτούλης...

Σου αξίζει δυο μέρες τώρα να σε στοιχειώνουν αυτά τα μάτια...


(Αφιερωμένο στην Αμαλία... μπας και με μισήσω λιγότερο... )

Κάποτε θα γινόταν...

Εξετάζεται (μέσω επιτροπής φυσικά) από το Υπουργείο Οικονομικών, η εφαρμογή της μεθόδου που απεικονίζεται, σε κάθε πληρωμή οφειλών προς το Κράτος (ΦΠΑ, εφορία κλπ)....

Landed Eagle

Ξέρω ότι όλοι οι άνθρωποι είμαστε διαφορετικοί...
...αν και τόσο ίδιοι

Ξέρω ότι αγαπάμε διαφορετικά
...αν και τόσο ίδια

Τι είναι καλύτερο?

Strange love or no love?


Ναι... τώρα, πριν έρθει το δωδεκάμηνο...


Eagle has landed…

Εκεί ψηλά...να βλέπει το λευκό...
Με τα φτερά του κάτω...
Αλλά είναι πια δυνατά... Είναι?

Μένει μόνο να τινάξει το χιόνι...




(Γαμώτο... τι το θελα να ανέβω...)

Love list

Δέκα πράγματα που αγαπώ αυτόν τον καιρό...


1.Τα χάδια και τις αγκαλιές, που καταλήγουν κάπου (γενικώς)
2.Τα φιλιά στο στόμα (μόνιμο κόλλημα)
3.Τις γυναίκες που ξέρουν τι θέλουν
4.Τους ανθρώπους που λένε μπροστά σου αυτό που σκέφτονται και όχι πίσω σου.
5.Τους φίλους που είναι πάντα εκεί για σένα.
6.Να τρέχω με δυνατή μουσική χωρίς να έχει κίνηση.
7.Το ότι μπορούμε επιτέλους να κυκλοφορούμε με ένα τζην και ένα t-shirt.
8.Τις μπλουζίτσες που αφήνουν την κοιλίτσα ακάλυπτη (στις γυναίκες....και ας μην είναι πλάκα...)
9.Τα όνειρα για καλοκαιρινές διακοπές.
10.Το να δίνω δώρα και να εισπράττω χαμόγελα... αληθινά χαμόγελα...

Hate list

Δέκα πράγματα που μισώ αυτό τον καιρό
(η σειρά δεν παίζει ρόλο)

1) Να βλέπω τις ίδιες εικόνες που με στεναχωρούν, να μην αλλάζουν ποτέ
2) Το «Θέλω» αλλά δεν κάνω τίποτα για να το πετύχω
3) Το «σ’αγαπώ» αλλά φοβάμαι να στο δείξω
4) Την απάθεια για την αλλαγή στη δική μας καθημερινότητα
5) Τους ανθρώπους που επιτίθενται από θέση ισχύος
6) Την έλλειψη εκτίμησης σε αυτά που έχουμε και την κατάθλιψη γι αυτά που μας λείπουν
7) Την νέα έμφυτη επιθυμία μας να θέλουμε να αισθανόμαστε δυστυχισμένοι
8) Την απόλυτη έλλειψη λογικής
9) Τον τυχοδιωκτισμό λόγω ανασφάλειας
10) Την χρησιμοποίηση του sex σαν όπλου


P.S. Myself included….

Whiskey με... καρότα

Σάββατο βράδυ. Middle size bar…
Μουσική καλή... Όλα τα είδη...
Αυτός? Ασυνόδευτος, λόγω μαλακίας... αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...
Λόγος? Υποστήριξη σε φίλο, για τον οποίο αισθάνεται λίγο ένοχος, αν και δεν φταίει.

Αποφάσισαν να πιάσουν τραπέζι, όχι από τα καθιστικά, από τα άλλα, τα όρθια.
Με τα σκαμπώ που ψάχνεις ενστικτωδώς με το πόδι, να βρεις να στηριχτείς...

Ποτό? Ουίσκυ γνωστής μάρκας. Τον χάλαγε αρκετά μετά, αλλά την ώρα εκείνη φαινόταν η καλύτερη επιλογή.

Σε λίγο το μικρό στρογγυλό τραπέζι γέμισε με όλα τα απαραίτητα συνοδευτικά.
Καροτάκια, αγγουράκια, πατατάκια, ποπ κόρν και στη μέση ένα μικρό πιατάκι με ένα πολλά υποσχόμενο ντιπ. Δίπλα τα γνωστά αναψυκτικά, νερά και παγάκια.

«Θα τα πιούμε δηλαδή σήμερα, ρε φίλε?» η ερώτηση...
«Πάλι τρέχοντας θα γυρίσουμε...» η απάντηση...
«Θα γυρίσουμε όμως?» η ερώτηση...
«Άσε το ένστικτο να δουλέψει...» η απάντηση...
Καλή απάντηση. ...Άσε το ένστικτο να δουλέψει...

Τα καροτοαγγουράκια του φάνηκαν κορυφή... Βλέπεις δεν είχε φάει τίποτα πριν.
Άρχισε να τα μασουλάει, πίνοντας και κουβεντιάζοντας.
Κάποια μηνύματα στο κινητό, διέκοψαν για λίγο την κουβέντα. Χωρίς όμως να διακόψουν και το μασούλημα...

«Ωπ, κάτι σε κόβει άσχημα απέναντι...»
«Ποιος τη γαμάει...δεν έχω όρεξη για άλλες μαλακισμένες» απάντησε και συνέχισε να πληκτρολογεί, χωρίς να σηκώσει ούτε καν το βλέμμα...
«Ναι, αλλά συνοδεύεται, θα πέσει ξύλο...»
Του κινήθηκε η περιέργεια. Σήκωσε τα μάτια και έριξε μια ματιά απέναντι.

Η κοπέλα, ξανθιά με ίσιο μακρύ μαλλί, γύρω στα 25-30, καλοντυμένη με όχι «όλα έξω».
Εκείνος έλειπε. Είχε πάει να συνομιλήσει με έναν γνωστό του, παραπέρα.
Η κοπελιά είχε καρφώσει το βλέμμα της πάνω του. Ξέρεις, εκείνο το έντονο, που σου λέει «εδώ είμαι»...
Έριξε μια ματιά στο συνοδό της. Μια χαρά παιδί και χαμογελαστός.
Εκείνη συνέχισε το άγριο κάρφωμα... Κατευθείαν στα μάτια... Και με ένα ελαφρό χαμόγελο...
Δεν μπορεί, ή αδερφός της θα είναι ή φίλος ή κάτι άλλο, σκέφτηκε.
Οι σκέψεις και το κάρφωμα σταμάτησαν εντελώς.
Ο συνοδός επέστρεψε.
Τι αδερφός και φίλος... Τέτοια φιλιά και τέτοια χουφτώματα είχε καιρό να δει...
Πόσο ερωτευμένοι φαίνονταν...
«Δεν μπορεί, θα έκανα λάθος. Παρεξήγησα...» σιγοψιθύρισε και έβαλε λίγο ακόμα ουίσκι στο ποτήρι.
Ξαφνικά το παλικάρι, ένοιωσε το κάλεσμα της φύσης και αναχώρησε για τα ιδιαίτερα...
Εκείνος, είχε πιάσει γερή κουβέντα περί αυτοκινήτων ώσπου είδε ένα χαμόγελο στο πρόσωπο του φίλου του...
«Ωχ, άντε πάλι...»
Γύρισε, και τι να δει. Η κοπελιά του χαμογελούσε κανονικότατα, κοιτάζοντας τον απευθείας στα σαστισμένα μάτια του.
Δεν είναι ότι δεν είχε ξαναδεί τέτοια. Χιλιάδες. Απλώς του έκανε εντύπωση, η απότομη αλλαγή στάσης. Απ’ τον Ανα στον Καιάφα...in seconds…

Αποφάσισε να το φιλοσοφήσει...
Τι να φταίει άραγε?
Μήπως ο τύπος την βασανίζει και θέλει να τον εκδικηθεί?
Μήπως θέλει να τον κάνει να ζηλέψει?
Μήπως δεν της αρέσει?
Μήπως τρελάθηκε μαζί του?
Ποιος να γνωρίζει? Άβυσσος η ψυχή της γυναίκας...

Τέλος πάντων. Γύρισε από την άλλη μεριά. Φτύσιμο.
Όχι ότι δεν τον κολάκευε. Αλλά κωλόπαιδο δεν ήταν και δεν θα γινόταν ποτέ...
Το πράγμα συνεχίστηκε όλο το βράδυ.
Και το φτύσιμο το ίδιο...
......
.......
.......

Ώρα 3.30. Οι δυο φίλοι είχαν γίνει λιάταρα. Μάλιστα τον ένα, τον συνόδεψε ο διευθυντής του μαγαζιού στην τουαλέτα, καθότι γνωστός, για να ρίξει λίγο νερό στο πρόσωπο...

Ξάφνου ο τύπος φάνηκε να έρχεται προς το μέρος του. Κρατούσε το κινητό στα χέρια του με ανοικτό το φως...
Αμάν, τι θα του έκανε? Θα τον ανέκρινε με το κινητό? Θα του το κάθιζε στο κεφάλι?

Ετοιμάστηκε για το χειρότερο...
Έκανε ένα βήμα παραπίσω, ώστε να έχει χώρο για να αποκρούσει το χτύπημα.

Ο τύπος πλησίασε και.... έσκυψε κάτω απ΄το τραπέζι...
«Συγγνώμη φίλε αλλά της κοπέλας μου εκτοξεύτηκε το σκουλαρίκι...» του είπε.
Η φωνή του φιλικότατη. Τον συμπάθησε αμέσως.
«Δεν πειράζει φίλ廨του είπε και κοίταξε μαζί του από κάτω.
Το σκουλαρίκι ήταν εκεί.
«Ευχαριστώ» του είπε και πήρε την κοπέλα απ’ το χέρι.
Κατευθύνθηκαν προς την πόρτα. Αυτή γύρισε, τον κοίταξε και του έριξε ένα τελευταίο χαμόγελο.

Τα πήρε λίγο...
Μήπως έπρεπε να του μιλήσει?

Άστο να πάει στο καλό.... Τι σε νοιάζει? Συγγενής σου είναι?
....σκέφτηκε και άρπαξε το τελευταίο καροτάκι...

Curse

Οι προσδοκίες αμέτρητες, οδυνηρές...
Σε τραβάνε μαζί τους, με ένα τρόπο μαγικό
χωρίς δεσμά και αλυσίδες...
Ακολουθείς απλώς τα σημάδια
Σε έναν δρόμο που χάραξαν άλλοι
Δίχως να γνωρίζεις τον προορισμό...
Γιατί όταν ελευθερώσεις τον εαυτό σου
Δεν ξαναβλέπεις κανένα φως, ούτε καν το φως του ήλιου
Το μόνο που νιώθεις είναι τα τσιμπήματα
Και αντιδράς ακαριαία

Γιατί η ομορφιά μερικές φορές είναι κατάρα...

Αφιερωμένο στην Κ. και στον εαυτό μου (ίδιο αίμα βλέπεις...)