Στο πρόσωπο ενός παιδιού κάποιοι βλέπουν τον «αναρχικό»...
Στο πρόσωπο ενός πατέρα κάποιοι βλέπουν τον «φονιά»...
Κανείς δεν βλέπει από ψηλά...
Όλοι κοιτούν το δικό τους δέντρο, κανένας το δάσος...
Τα αίτια δεν τα κοιτάει ποτέ κανείς, ούτε και προσπαθεί...
Απλώς πετάει νερό στη φωτιά όπως νομίζει...
Απαξίωση....
Απαξίωση των πάντων...
Θεσμών, ιδανικών, αξιών...
Τα καζάνια που βράζουν δεν σβήνουν με το αναποδογύρισμα τους...
Έτσι καίγονται όλοι...
Κι αυτοί, οι «αρχηγοί» μας? Κάθε χρώματος & «ιδεολογίας»?
Τσακώνονται για την «καρέκλα»...
Έλεος... να μας στειρώσουνε όλους...
Δεν αξίζει αυτή η χώρα άλλα αθώα παιδιά...
Παιδιά που τα μάθαμε να γελάνε με τη φωτιά και τον καπνισμένο ουρανό...
Και όχι με τον ήλιο ....
