Μικρές αποδράσεις...

Γιατί οι κανονικές διακοπές αργούν...

Γιατί δεν γίνεται να είμαστε συνέχεια στην τσίτα...

Λίγο μουσική και ξάπλα στον ήλιο...

Ένα καλό δείπνο...

Και μερικά παράξενα γλυκά σε μικρές ποσότητες...

Γεμίζουν λίγο τις μπαταρίες...

Ακόμα και μέσα στην Αθήνα...

Rhine

Ο Ρήνος απλώνεται μπροστά μου, όπως δεν τον έχω δει ποτέ...
Μοιάζει απίστευτα γαλάζιος και καθαρός.
Η Γερμανία έχει καιρό να δει τέτοιον ήλιο.

Τα καφέ και τα εστιατόρια, γεμάτα...
Χαρούμενα πρόσωπα παντού...

Τα βήματα μου ηχούν βαριεστημένα πάνω στη σιδερένια γέφυρα,
φανερώνοντας την κούραση μου απ’ τη γεμάτη μέρα.

Δίπλα μου, δυο ζευγαράκια φιλιούνται με πάθος...
Ζηλεύω αλλά δεν το δείχνω... Προσπερνώ...
Ούτως ή άλλως η παρέα που είμαι μαζί είναι στο κόσμο τους...
Στον παγωμένο κόσμο του κέρδους...

Νοσταλγία...

Που όρεξη για επαγγελματικές συζητήσεις.

Το μόνο που μου έρχεται στο μυαλό είναι ένα ασπρόμαυρο φόρεμα,
ένα σκουπιδάκι στα μαλλιά και μια όμορφη ψυχή...

Αλήθεια, από πόσες εικόνες αποτελείται μια όμορφη ψυχή?

Μαλώνω την καρδιά μου για την «κακή» συμπεριφορά και συνεχίζω...

Το «Business Lunch» θα ξεκινήσει...

Νοσταλγία

Συντροφιά μου ένα μικρό γρατσουνισμένο αυτοκινητάκι...
Που χρήματα τότε για επισκευές
Δεν με ενδιέφερε κιόλας. Αρκούσε που είχε κασετόφωνο και τασάκι..

Τότε… που μετρούσαμε τις δραχμούλες για ένα πακέτο τσιγάρα και ένα φραπέ «γλυκό με γάλα» στο κυλικείο του ΕΜΠ...
Παρέα με τα χιλιάδες βιβλία που τρόμαζες απ’ τον όγκο τους και τα ηχηρά ονόματα που τα συνόδευαν...
«Berkeley Quantum Physics», «Διαφορικές εξισώσεις IV» και άλλα τέτοια περίεργα, αν θυμάμαι καλά....

Γιατί πια μου φαίνονται όλα, τόσο απόμακρα....Λες και ο χρόνος ενηλικιώθηκε ξαφνικά...

Χαρούμενα χρόνια παρ όλη την αφραγκιά και το άγχος.
Εργαστήρια, συνεργασίες, φιλίες, ανέμελοι καφέδες, επαναστατικές διαθέσεις, σχέσεις που αγάπησα και σχέσεις που μίσησα...
Στρατός, κούραση, άγχος, ξεφτίλα αλλά και απίστευτα ευτράπελα που δεν θα τα ξεχάσω ποτέ...

Μετά η σκληρή πραγματικότητα...
«Καριέρα – εξέλιξη – υποχρεώσεις» το τρίπτυχο της ένταξης στο σύστημα...

Τα γέλια σταμάτησαν να είναι αυθόρμητα και έγιναν λιγοστά...

Και τώρα πια τι?

Τώρα χτίστηκαν τα κάστρα...
Τώρα ακόμα και η κουτσουλιά απ’ το ελεύθερο περιστέρι προκαλεί άγχος...
Τώρα τα δερμάτινα φαίνονται κρύα...
Τώρα η ησυχία ακόμα και με 200+ είναι παγωμένη...

Μου έχει λείψει αυτό το αυτοκινητάκι
Όποιος το έχει, αν υπάρχει, να το προσέχει...
Γιατί κάτω από τη σκουριασμένη λαμαρίνα έχω αφήσει την καρδιά μου...
Μια καρδιά που το χρώμα της ήταν κόκκινο...
Και αν κλείσεις τα μάτια.... θα την ακούσεις ακόμα να χτυπά...
Έτσι ζωντανά όπως τότε...

Drops of time

Εαυτοί γεμάτοι κομμάτια...
Μελαγχολικές καρδιές...
Και φίλοι να ψιθυρίζουν...

Στο βάθος... μπουκάλια χυμένο «ξύδι»...
Και μικρά σύννεφα καπνού
Ταξιδεύουν αλλού τη σκέψη...

Και γω χαμογελάω...
Βλέποντας μέχρι την άκρη του τραπεζιού...
Λίγες μικρές σταγόνες χρόνου...
Να έρχονται και να φεύγουν...

Ο κόσμος στάθηκε πάνω στους ώμους μου...
Και γω να προσπαθώ να κρατήσω το βάρος

Γιατί δε ξέρω πια
...τι είναι σωστό ή λάθος

Relativity...

Πάντα έψαχνε την αλήθεια.

Ώσπου έχτισε σιγά σιγά τη δική του

Μα εκείνη τον ξεγέλασε

και τον ανάγκασε να ζει μες το δικό της ψέμα...


Κατάλαβε ότι αλήθεια δεν υπάρχει

Εξαρτάται απλώς από το σύστημα αναφοράς, από τον τρόπο που ο καθένας παρατηρεί τα γεγονότα...


Και δυστυχώς υπάρχουν τόσα διαφορετικά συστήματα

Όσα και οι άνθρωποι σε τούτη τη Γη...

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»



(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)



«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»



(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)



Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.



Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.





Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.



Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.



«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»



(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)



Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:



«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»



Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:



* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ







ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.



* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ





ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.



Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων



(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").






ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ